I Should Have Worn a Different Watch

 Maalesef tekrar uyanık olduğumun farkına vardım. Dakikaların ve saatlerin yavaşça akıp gittiği o kısa süreli anların tadını çıkarırdım, ardından zaman biraz hızlanır ve Beşinci Viteste yarışmacı olduğumun rüyasını görürdüm. Sonunda BLAM!!! Tekrar uyanığım. Kim bilir, ne kadar sonra, belki on beş dakika belki de 10 saat sonra zaman göreceli olmaya başlar.

Uyku hakkında en çok sevdiğim şey, şanslı olduğum zamanlar rüya görmemdi. Bedenimin lök gibi yattığı zamanlar, aklım fizik kurallarına bağlı olmaksızın harikulade bir goblen örtüsü dikebilirdi. Koşabilirdim, zıplayabilirdim, başkaları ile tekrar sosyalleşebilirdim, hatta tekrardan yemek dahi yiyebilirdim! Yemek yemeyi o kadar özlüyorum ki.

Uyanma dediğiniz olay olduğunda, fiziksel olarak hiçbir şey yapamıyordum. Yapabilecek hiçbir şey olmadığından değil tek bir kasımı dahi oynatamamam yüzünden. Felçli değildim. Vücut felci geçirmiş biri dahi göz kırpabilir, onları oynatabilirdi. En azından nefes alabilirlerdi ve bir kalp atışları vardı.

 Etrafı izlemek benim bir işime yaramazdı. Kavrayabildiğim zamandan uzun süredir buradaydım, belki de değildim. Zamanı anlayabilmek için hiçbir ipucum yoktu. Kolumda bir saat var fakat karanlıkta parlamıyor ve siyah dijital ekranı görmemin bir yolu da yok. Bir noktada saatin yumuşak tik taklarını sanki bir el onları çeviriyormuşçasına  duyduğumu hatırlıyorum. Ama artık onları da duyamıyorum.

Eğer geri dönebilseydim değiştirmek isteyeceğim bir şey olurdu. Geri dönsem değiştirmek isteyeceğim pek çok şey olurdu, ama ışığı olan, gün ve de ayı gösteren bir saate sahip olabilmek için tüm banka hesaplarımı verirdim.

 İdeal olarak, başka şeyleri de değiştirirdim. Motorsikletime bindiğimde başımda bir kask olmasını isterdim. Petrol tırının önünde direksiyonu kırmadan önce sağa sola bakabilmeyi isterdim. Hatta şu kan grubunu gösteren kartlardan cüzdanımda bir tane olmasını isterdim, böylece sağlık görevlileri kan grubumun ne olduğunu anlayabileceklerdi. Anlayacağınız, o gün birtakım hatalar yaptım, ama sonucunu değiştiremeyecek olsaydım, farklı bir saat takmayı çok isterdim.

Çarpışmadan sonrasını pek hatırlayamıyorum. Bir itfaiye kamyonu, birkaç sağlık görevlisi aklımda kalan şeyler. Fakat görevlilerden birinin doktora  ağır bir vasıtayla çarpışma yaşamış kaskı olmayan bir motorcu olduğumu söylediğini açıkça hatırlıyorum. Hasarı kıç tarafımdan almıştım. Ve eğer bir petrol tankeri ufak bir motoru saatte 55 ile önüne katarsa, ortada kıç tarafı diye bir şey kalmazdı. Doktor kafasını salladı, ve biz motorcuların sadece birer organ donörü olduğu gibi bir şey söyledi. İç tarafım jelatin olmasaydı haksız da sayılmazdı.

Bir cenaze oldu. Açık merasim yapıldığından kimlerin gelip, kimlerin gelmediğini, ağlayanları, ve sadece başını sallamakla yetinenleri görebildim. Ne kadar uğraşsam da hareket edemedim, göz kırpamadım. Etrafımdakileri, ve benim orada bulunduğumu anlamama yetecek kadar belirsiz bilincimin dışında hiçbir şeyim yoktu.

Maalesef, bunlar iyi zamanlardı. Bundan sonra işler giderek kötüleşti. Tabut kapandı ve bir daha ışığı göremedim. Tabutumun üzerine atılan toprağın tok sesini duydum, ardından kol saatimin yumuşak tıkırtılarından başka bana eşlik edecek hiçbir şey kalmadı. Sadece ben, düşüncelerim ve tıkırtılar. Bu çukurda ne kadar zamandır bulunuyorum bilmiyorum ama gerçekten farklı bir saat giymiş olmayı dilerdim.