"They're Watching"

Sen yemek yerken, televizyonda tekrarları izlerken, onlar izliyorlar.

Geç saatte bilgisayarında oturuyorken, izliyorlar.

Gece yatak odandan banyoya giderken izlediklerinden emin olabilirsin.

Yaptığın her şeyi izliyorlar. Yaptığın en ufak sesi dinliyorlar. Günün her saniyesinde ve yılın her gününde seninleler. "Onlar kim?" diye sorabilirsin. Eh, burda önemli olan kim oldukları değil, ne oldukları. Daha iyi bir isim için onlara basitçe "İzleyiciler" diyorum. Herkes bir tanesine sahip, muhtemelen seninkini defalarca kez gördün. Şu saniye seninle beraber odada. Etrafına hızlıca bir göz at. Yüksek ihtimalle İzleyicinle göz gözesin.

Ah, ama tekrar bakmaya zahmet etme, normal insanlar tarafından görülemezler. Onları fark etmemek üzere programlandık. Herhangi bir yerde olabilirler ama. Yemek odasında sandalyenin arkasında, buzdolabının üstünde izlerken, iş yaparken masanın altından sana bakarken, uyurken yatağının diğer ucundan seni gözetlerken. Ancak bazı insanlar seçilmiştir. Kendi İzleyicilerini görebilen şanssız bir grup olarak. Ben o şanssız azınlıktan biriyim. Hiçbir zaman tamamen ortada değiller, ama onlardan birinin görünüşü acınası. Neredeyse her zaman fetüs pozisyonunda eğilmiş şekildeler. Küçük, solgun, kemikli vücutları büyük kafasının altında ezilecekiş gibi görünüyor. Büyük, siyah, daima sizinkinin içine bakan ruhsuz gözleri var. Her zaman sizi izliyorlar...yargılıyorlar...

Onları görmek yavaşça başlıyor. Birkaç hafta içinde görüş alanında küçük hareketlenmeler görmeye başlıyorsun. Bu olayları normal diyerek görmezden geliyorsun, şey, sesler başlayıncaya kadar. Sesler 2-3 hafta içinde daha da belirginleşiyor. Benim deneyimimde sesler, uyumaya çalışırken tahta zeminde duyduğum hafif patırtılardı. Ardından saçımı şampuanlarken duş perdesini sıyırıp geçmesini duymaya başladım. En sonunda, yalnız kaldığımda daha önce hiç duymadığım bir dilde fısıldarken duyabiliyordum. Haftalarca deli olduğumu sandım. Haftalarca kendimi akıl hastanesine yatırmayı düşündüm. Haftalarca kendimi öldürmek istedim. Tabi bunlar sonunda onu görünceye kadardı.

Bir buçuk yıl önceydi, ve Robert Stevenson'ın "Define Adası" romanını okuyordum. Her zamanki gibi yatağımın diğer tarafından, odanın en uzak ucundan gelen patırtı sesini duydum. Sinir olmuş bir şekilde son birkaç aydır gördüğüm hiçliğin beklentisi ile kafamı kaldırdım. Kafamı kaldırığımda görmeye alıştığım şeyi gördüm. Ancak bu görüş alanı ile ilgili beni huzursuz eden bir şey vardı. En sonunda onu yatağımın ucundaki parmaklıklardan bana bakarken fark ettim. Gecenin karanlığında sadece kafasının dış çizgisini görebiliyordum. Onu görmemiş gibi davranırsam gideceğini umarak hızlıca kitabıma baktım. Tekrar bakmadan önce yarım saat gibi bir süre donmuş halde oturdum. Hala orda durmuş bana bakıyordu. Beni izliyordu.

Muhtemelen sen de aynı şeyi yaşadın. Farklı olan şey ise sen onun seni izlediğini fark etmiyorsun. Fark etmemen gerek. Fark edilmek istemiyor. Birkaç gün sonra onu her yerde görmeye başladım. Yemek yerken masanın altında, işe giden yoldan geçen arabalarda, İzleyicim her yerde ortaya çıkıyordu. Gitmesi için ona bağırıyorum, ama o sadece dik dik bakıyor. Ona bir şeyler atıyorum ama hareket etmiyor. Kız arkadaşım ve arkadaşlarım beni terk etti çünkü rol yapan bir psikopat olduğumu düşündüler. Ailem bana yardım edebileceklerini söylüyor ama yardıma ihtiyacım yok. Sadece ona bakmam gerek, böylece gidecek. Artık nadiren hareket ediyorum. Düşündüm ki, eğer onun canını sıkarsam sonunda gidecektir. Sadece burda oturmam ve onu izlemem gerek.

Onu...her zaman...izliyorum...

Ç.N:
Geç gelen çeviri için kusura bakmayın, okullar açıldı, son senem, sınav işleri vesaire vesaire :3
Son senem de olsa mümkün olduğunca sık CP paylaşmayı deneyeceğim ^^
Ayrıca bir ara Bloga yeni birini tanıtacağım, ismi benimle çok benzer olacak umarım karıştırmazsınız :D
Mesela ben müdürsem o da müdür yardımcısı gibi bir şey olacak :3

[Credit To:RyRy]