"Play Until You Die"

Hayatım ilk başta harika gidiyordu, neşeli bir ailem, yüklü miktarda para getiren bir işim vardı. Kocam bir yazardı, kızım ise parlak bir lise öğrencisi. Daha ne isteyebilirdim ki? Şey…belki de bu güzel hayatın ben ölene kadar devam etmesini?

Ama bu hayal şimdi tamamen parçalara ayrıldı.

Ofisimde kahvemi yudumlayarak patronumun istediği raporu yazarken bunun olacağını nerden bilebilirdim? O lanet telefonu açtığımda hayatımın baştan aşağı değişeceğini nerden bilebilirdim? Her şeyin….benim için sona erdiğini?

Ben Eva Grace. Ve sanırım ölmek üzereyim.

                                                                                   ***

İçine 5 küp şeker attığım kahvemi yudumladım, ardından cep telefonumun titreşimini hissederek cebimden çıkardım. Normalde iş yerinde özel konuşmalar yasaktı, ancak arayanı görünce açmam gerektiğini anladım. Max, kocam, acil durumlar dışında beni kesinlikle iş saatleri içinde aramazdı. O yüzden az insanın bulunduğu bir köşeye çekilip telefonu açtım:

“Max?”

“Bayan Grace? Eva Grace?”

Telefondaki sesin sahibinin tanıdık biri olmadığını fark edince ellerim titremeye başladı.

“E-evet? Sorun nedir?”

“…Üzgünüm. Ancak kocanız ve kızınız...bir kaza geçirmişler.”

“Ne? Ne-Nasıl kaza? Yoksa onlar..?”

“Üzgünüm. Lütfen kağıt işlemleri için Medela Hastanesine gelin.”

Telefonu kapadım, hiçbir şey düşünemiyordum. Yani, ne düşünecektim? Tamamen gerçek dışı geliyordu. Hayatımda değer verdiğim 2 şey vardı; kocam ve kızım. Ve şimdi…ikisi de gitmişti.

                                                                                       ***

İşimden istifa etmiştim, yemiyordum, içmiyordum. Zaten her şey bitmişti, yaşamaya ne gerek vardı? Kapımdaki sesler her gün artıyordu, kimisi kokudan şikayet ediyordu, kimisi yardım etmeye çalışıyordu. Sanırım bu 2 haftadır böyleydi. Ama bugün değişik bir şeyler oluyordu, kapıdan ne konuştuğunu bilen biri adını hatırlayamadığım bir ruh sağlığı hastanesinden bahsediyordu, bir de bazı yeni başlangıçlardan. Ah, tabi ki dinlemedim o yüzden ne dediklerini anlamadım. Ancak kapıdaki kişinin tek bir sorusu üzerine ayağa kalkıp kapıyı açtım, ne sorduğunu çok net hatırlıyorum:

“Artık yaşaman mantıksız, değil mi?”

Ardından 2 gün süren bir yolculuktan sonra, bahsettiği akıl ve ruh sağlığı hastanesine vardık. Açıkçası bunu şüpheli bulmuştum. Varış noktamızda “hastanenin” hiçbir tabelası olmadığını görünce şüphelerim biraz da korku ile karışarak arttı. Korkabildiğimi bile bilmiyordum. Yine de ne karşı koydum, ne de soru sordum. Sadece hayatımı değiştirecek beyaz saçlı, orta yaşlı adam bana yol gösterirken ona uydum. Şimdiki aklım her şeyden pişmanlık duyuyor. O soru tuzağına düşmemeliydim, o kapıyı hiç açmamalıydım.

                                                                                   ***

Bu ‘sözde’ hastanede tedavi görmeye başlayalı yaklaşık 3 ay olmuştu, dürüst olmam gerek. Harika hissediyordum. O yüzden hiç durmadan buradan kaçmam gerektiğini söyleyen sesi kafamın arkasına itip duruyordum. Burada benden başka hasta da yoktu, sorduğumda bana buranın hastane gibi hissettirmemesi için bütün hastaları ayrı yerlere koyduklarını söylediler. Psikolojik açıdan daha verimliymiş.

Yatakta uzanmış, ağacın tavandaki hareketli gölgesini izliyordum. Güzel bir gündü. Ardından kapıdan bir tıklama duydum ve içeri davet ettim. Gelen kişi 3 ay önce beni bu hastaneye getiren beyaz saçlı adamdı, isminin William olduğunu daha birkaç gün önce öğrenmiştim. Yüzünde büyük bir gülümseme ile yatağımın yanına kadar gelip bana baktı.

“Sana güzel bir haberim var Eva.”

“Nedir?”

“Bir iş teklifi. Üstelik çok seveceğine de eminim.”

“Dinliyorum.”

“Hobilerini yazdığın kağıtta gördüğüm kadarıyla piyanolar hayatının önemli bir parçasını oluşturuyormuş, tam da bununla ilgili bir iş. Aslına bakarsan bir tür deney ortamı. Müzikalite, direnç, ve müziğin bazı…canlılar üzerindeki etkisi ile alakalı bir deney. Üstelik yeni bir proje, sen dışarıdan alınan ilk çalışan olacaksın.”

“Kulağa hoş geliyor, kabul ediyorum öyleyse.”

“Ah…ama öncesinde bilmen gereken bir şey var. Bu işe başladığında istifa edemezsin.”

“Neden öyle bir işten istifa etmek isteyeyim ki? İşin içinde müzik olması yetiyor.”

“O halde hiçbir problem yok, lütfen şu kağıdı imzala ve hemen işyerine doğru yola çıkalım.”

                                                                                      ***

İşyeri zeminin altına gömülü bir tesisti, dışarıdan bakan biri burayı rahatlıkla bir tepe sanabilirdi. William’a döndüm:

“Neden yerin altı?”

“Müzik Eva, Müzik. Çok fazla ses olacak. Doğayı rahatsız etmek istemeyiz, hayvan severler peşimize düşebilir değil mi?”

“Sanırım…”

3 kat aşağı indikten sonra William bir kapıyı göstererek geçmem için kenara çekildi, içeri girdikten sonra bir anda kapıyı arkamdan kapadı ve bir kilit sesi duydum. Panikleyerek kapıya vurdum:

“Hey! Bu da ne demek şimdi?”

“Etrafını incele.”

Bunu dedikten sonra kapıdan uzaklaşan adımlarını duydum, tekrar arkamı dönüp odanın ortasına doğru ilerledim. Oda daire şeklindeydi. Yukarıda, odanın üst kısmını saran bir gözlem camı vardı. Ardından bana bakan beyaz önlüklü birkaç insan vardı, ancak cam karartılmış olduğundan kim olduklarını anlayamıyordum. Sonra cam tamamen siyah oldu, artık kimseyi görmüyordum. Odanın geri kalanına baktım. Tam ortada klasik bir piyano vardı, birkaç tuşuna basıp melodik sesi dinledim. Nerde olduğunu tam anlayamadığım hoparlörlerden William’ın sesi geldi:

“Diğer kapıdaki camdan bak Eva. Ve unutma ki burada her yer ses geçirmez.”

Piyanonun diğer tarafındaki kapıya yöneldim. Demir kapıda küçük, kare bir pencere vardı. Biraz tozluydu ama diğer odayı görebiliyordum. Benim bulunduğum odadaki ışıklar tamamen söndü, diğer odadaki ışıklar iyice yandı. Odanın köşesinden 17-18 yaşlarında bir erkek yavaşça odanın ortasına doğru yürüdü, korkmuş olduğu yüzünden anlaşılıyordu. Etrafına bakıyordu ama ben karanlıkta olduğum için beni göremezdi. Ardından yerden bir panel yükseldi, bir tür kafese benziyordu. İçinde ise ne olduğunu anlayamadığım, korkunç bir şey vardı.

Hayvan değildiler, bu dünyadaki hiçbir şeye benzemiyorlardı. Simsiyahtılar, kürkleri yoktu, kocaman ve siyah boşluklara benzeyen 4 tane gözü vardı her birinin. İnsan gibi iki ayakları üzerinde duruyorlardı, ne olduğunu anlayamadığım ve her yerlerinde bulunan deliklerden yeşil bir sıvı akıyordu. Hepsi de kafesin parmaklıklarına yapışmışlardı, önlerindeki yemeğe bakıyorlardı. Zavallı çocuğa. İçlerinden birin ağzını açtı, dişleri sivri metallerden yapılmış gibi görünüyordu.

Akan terim gözüme girip yaktı, ancak silmeyi düşünemeyecek kadar korkmuştum. Bir anda kafesin yan tarafındaki parmaklıklar açıldı, yaratıklar çıktı ve çocuğun etrafında daire şeklinde dizildiler. Ardından…

Ardından önce çocuğun kollarını, sonra bacaklarını kopardılar. O kadar hızlı oldu ki, çocuk hala yaşıyordu. Acı verici bir çığlık atıyor olabilirdi, ancak sadece görüntü vardı.

Bir anda o odadaki ışıklar söndü, bu kez benimkiler açıldı. Titremeye başlayarak piyanonun yanına gittim, belki kendimi savunabilirdim. William’ın sesini bir kez daha duydum:

“Hatırla Eva, bu müzikalite, direnç, ve müziğin bazı canlılar üzerindeki etkisi ile alakalı bir deney.”

“Anlamıyorum…ANLAMIYORUM! Burdan derhal çıkmak istiyorum!”

“Ah…ama buna gönüllü olarak katıldın, imza da attın. Üstelik sana çıkma seçeneğin olmadığını söylemiştim.”

“Seni lanet..-“

“İyi şanslar.”

“Ne? Hey dinle beni! Orda mısın? Dinle dedim!”

Arkamdan bir tıkırtı geldi, bunun ne olduğunu biliyordum. Kafes yükseliyordu, tamamen yükseldikten sonra kafesin yan tarafı açıldı. Yaratıklar daire oluştururken beynimi zorladım. Ve o anda William denen şeytanın ne demek istediğini anladım. Müziğin bazı canlılar üzerindeki etkisi…

Hemen piyanonun sandalyesine oturdum ve birkaç nota çaldım, o anda yaratıkların hareketlerine baktım. Tuşa her bastığımda, her bir seste tamamen hareketsiz hale geliyorlardı. Çalmayı birkaç saniye bırakınca bana yaklaşmaya başlıyorlardı, zafer içinde gülümsedim.

“Tabi ya! Çaldığım sürece bana yaklaşamazlar bile! O yüzden sadece—“

William’ın sesi cümlemi tamamladı:

“Sonsuza kadar çalman gerekecek.”

Ç.N:

Bu CP çeviri değil, kendi ellerimle yazdım. Umarım beğenirsiniz ^^

Aslında çevirmek için CP arıyordum ama nedense bir anda aklıma böyle bir fikir geldi, ben de yazdım ._.