Orpheus

Karım bir süredir kör. sanırım, ona şiddetli glakoma tanısı konmasından beri kabaca üç yıl geçti. Onun buna alışabilmesi  için yapabileceğim tek bir şey var. Yapabileceğim  tek şey ona uyum sağlamak.

 '' Dinle tatlım.'' dedim bir gece yatakta yatarken. '' Sen göremediğin sürece ben de gözlerimi kapatacağım ve böylece bunu beraber atlatacağız.''

 Bunun aptalca olduğunu savunsa da, daha rahat hissetmeye başladığını söyleyebilirim.

Sözümü tuttum. Bu uçurumla nasıl baş edeceğimizi öğrendik, bununla yaşayabilmeyi öğrendik. Birlikte. Gözlerimi hiç açmadım. O güldüğünde ve yüzündeki mutluluğu görmek istediğimde bile. Ona gece şarkı söylerken bile.  Aynı yatakta birlikte olduğumuzda bile. Çığlıktan ardından benimle konuşmayı kesmesinden sonra bile.

 O beni hala seviyor, sessiz ve kör olsa bile. Bunu hissedebiliyorum. Neredeyse ondan yayılan o güzel gülücüğü hissedebiliyorum. Zar zor, parfümünün ve şampuanının kokusunu alabiliyorum. Onu sadece bir kez görmek istiyorum, son bir kez.

 Sabahleyin, onun yanında gözlerim kapalı uyandım. (Bunu kendime öğretmiştim.) Şimdi, bir göz atmanın vakti geldiğine karar verdim.

 Gözlerimi yavaşça açtım, o kadar aydınlıktı ki görüşüm başta tamamen bulanıktı, sadece belirli renkleri seçebiliyordum. Ardından kanım dondu. Gördüğüm, hayal edebileceğim en aşağılık, en iğrenç şeydi; hiç kimse.

Ç.N; Bunu bir özür olarak kabul edin, dün gece bir CP paylaşmıştım fakat daha önce çevrildiği uyarıları geldi. Bu nedenle onu silmek zorunda kaldım.

CP hakkında, bu CP 'Orpheus ve Eurydice' adlı Yunan mitolojisinden ilham alınarak yazılmıştır.