Where Bad Kids Go

 Lübnan'da yaşarken altı veya yedi yaşında olmalıydım. Ülke o zamanlar savaş nedeniyle perişan durumdaydı, cinayetler yaygın ve devamlıydı. Bilhassa bu kötü zamanlarda, bombardımanın nadiren durduğu zamanlarda evde oturup çok, çok enteresan bir televizyon şovunu izlerdim.

  Bu 30 dakika süren, içeriğinde tuhaf ve kötü görseller bulunan bir çocuk şovuydu. O günler bunun medyanın çocukları evde tutmak için düşündüğü ince işlenmiş bir girişim olduğunu sanırdım çünkü her bölümün kıssadan hissesi belli ideolojiler etrafında dönüyordu; ''kötü çocuklar geç yatar.'',''kötü çocuklar aileleri uyuduğunda ceplerini yoklar.'','' kötü çocuklar geceleri buzdolabından yiyecek çalar.'' gibi.

  Şov çok tuhaftı, ve başlığı Arapça'ydı. Büyük kısmını anlamazdım fakat çoğu resim canlı ve kapsamlıydı. Her nasılsa beni en çok etkileyen kısım kapanıştı. Çoğu bölümde hemen hemen aynıydı. Kamera eski, paslanmış, kapalı bir kapıya odaklanır. Kapıya yaklaştıkça garip ve bazı zamanlar duyması acı veren çığlıklar daha anlaşılabilir hale gelirdi. Son derece korkutucuydu, özellikle bir çocuk programı olduğu düşünülürse. Sonra ekranda Arapça yazıyla ''İşte kötü çocukların gittiği yer'' metni belirildi. Sonunda ses ve görüntü kaybolmaya başlar, ve programın sonu gelirdi.

 15 veya 16 yaşlarımda haber fotoğrafçılığına başladım. Bu şov tüm zaman boyunca aklımda kaldı, düşüncelerimi düzenli düzensiz işgal etti. Nihayet korkularımı yendim ve biraz araştırma yapmaya karar verdim. Sonunda kanalın programlarının çoğunu yaptığı stüdyonun yerini tespit edebildim. Daha fazla araştırma yaptım ve stüdyoyu ziyaret ettim, büyük savaştan sonra terk edilmiş, ıssız bir yer olduğunu anladım.

  Kameramla binaya girdim. İçeriden yakılmıştı. Ya bir yangın patlak vermişti ya da birileri içerideki tahta eşyaları yakmak istemişti. Dikkatlice stüdyonun içine ilerledikten ve fotoğraflar çektikten sonra, binadan özellikle ayrılmış ücra bir odaya rastladım. iki, üç eski kilidi ve ağır kapıyı kırmayı başardıktan sonra, girişte birkaç uzun dakika boyunca soğukta kaldım. Kan izleri, dışkı, ve küçük kemik parçaları zeminin her yerine saçılmıştı. Oda son derece küçüktü, maruz kaldığım sahne ise son derece hastalıklı.

  Beni en çok korkutan, her şeye rağmen yolumu gerisin geri döndüren ve asla geri dönmeme sözü verdiren şey, odanın ortasında cıvatalı, sabitlenmiş, tavandan sarkan mikrofondu. İşte burası kötü çocukların gittiği yerdi.

Ç.N; Burada yazarlığa başladığımda en büyük hayalim beni en çok (belki de tek) etkileyen CP'yi çevirmekti. Fakat o biraz uzun ve ağır (yavaş değil, sadece dil bakımından) olduğu için ona benzeyen bu CP'yi buldum. BU da gerçekten hoşuma gitti.