I Saw It Coming

Bu bir itiraf değil.Bunu ispatlayamazsın, o yüzden deneme bile.Bunu mezara kadar götüreceğim.Her halükarda bu akşam üçüncü içkimi kafama dikiyorum.Sarhoş bir adamın sözüne güvenemezsin.

Bu bugünlerde bir şey hissetmeye başladığımda ki, içtiğim üçüncü içki.Bazen dört saat alsa da, genellikle üç saat sürüyor.Şimdi haftalarca her gece aynı döngü içindeyim, içiyorum, o zamanda hissetmeye başlıyorum, sonra bir korku üzerime çöküyor, sonra kendimden geçene kadar biraz daha içiyorum.

Uyan, gün boyunca sıkıcı bir iş yap.Dikkat çekecek davranışlardan uzak dur, başını dik tut, kimsenin dikkatini çekme.Evine dön, tekrar et.

Birkaç hafta önce bir gece, kapımı bir adam çaldı.Gecenin bu saatinde orada ne yaptığını merak ederek, kapıyı açtım.Sokağın sonunda yaşıyordum ve etrafta kimseler yoktu, komşular bile karşıma nadiren çıkıyordu.

"Bana yardım et," ağzından soluyordu, kan lekeli dudakları yağmurda titriyordu.Ön kolunun kötü bir şekilde kırıldığı ve kemik parçalarının deriden dışarıya çıktığı görülüyordu.Solgun ve sırılsıklam olmuş, yağmur ve kan üstünden durmadan akıyordu ve verandanın altında toplanıyordu."Bir kaza geçirdim, yardıma ihtiyacım var." ürkmüştü. "Bana yardımcı olabilir misiniz??"

Başımı salladım, dilimi yutmuş bir şekilde, onun durumuna şok olmuştum, sonra cep telefonumu bulmak için içeriye koştum.Ama kapıya geri döndüğümde, geriye kalan tek şey ön bahçeye giden kırmızı kan izleriydi.

Orada durdum, bir an şok oldum.Sonra telefonu kenara koydum, kapıyı çarptım ve kilitledim.Neden böyle bir şey yaptığımı bilemiyorum, sadece korkmuştum, bütün bu olanlardan korkmuştum.Ve bir parçam, içimdeki bencil bir kısım, bunun bir sorun olmadığını söylemeye devam etti.Bu başkasının problemiydi.O gitmişti, unut gitsin.

Ben de gevşemek adına kendimi bir şişe içkiye verdim.Ve sonra bir şişe daha.Birkaç şişe diktikten sonra onu tamamen unutmuştum.Ondan sonra da kendimi sarhoş edene kadar içmeye devam ettim.

Kafamın zonklamasıyla uyandım.Ben alkolik biri değildim.Pekala, zaten öyle biri olmaya da alışık değildim.Dışarı adımımı attım ve verandamda kan olmadığını fark ettim.Rahat bir nefes aldım.Belki de yağmur her şeyi yıkamıştı, diye düşündüm.Ya da belki hiçbir şey yaşanmamıştı.Akşamdan kalmalığımı atmak için işe gittim, gün boyu çalıştım.Eve geldim, rahatlamayı denedim.

Dün gece kötü uyumuştum ve günün kalanı geriye kalan tüm enerjimi almıştı, bu yüzden akşamın erken saatlerini gece olarak adlandırmayı yeğledim.Tam yatmak üzereydim ki, kapı tekrar çaldı.

Donakaldım, diken üstündeydim.Kalbim küt küt atıyordu.Artan korkumu gülerek üstümden atmaya çalıştım.Sadece kapıdaki biriydi, korkacak hiçbir şey yoktu.Ama aynı anda elim topuza uzanırken, sesini duydum, daha önceki geceyle aynı titreklikteydi. "Yardım et! Yardıma ihtiyacım var!"

Kapıya vururken olduğum yerde durdum. "Tanrım, canım yanıyor!" diye bağırdı. "Lütfen! Neden bana yardım etmiyorsun??"

Kapıyı arkama alıp yaslandım, gözlerimi yumdum.Bu gerçek değil, diye düşündüm.Bu gerçek olamazdı.Birkaç saniye sonra vuruş sesi durdu ve ortalık sessizliğe büründü.

Kapıyı açmak için atıldım, ama orada kimseler yoktu, kan izi ya da ona benzer bir şeyden eser yoktu.

Tedirgin olmuştum, kapıyı kapadım, kilitledim, ve bir şişe daha açtım.

Böylece, dört gün daha, her gece aynı şekilde, aynı korkunç adam , yardım için ağlıyordu.Ve her gece, kapıyı kilitledim, o gidinceye kadar bekledim, sonra her şeyi unutmak için yine sarhoş oldum.

Yedinci gece canıma tak etti.Eve gelir gelmez sert bir içki içtim ve ondan sonra bir tane daha.O gün önceki hafta olanlar dışında başka hiçbir şey düşünmemiştim.Bu yüzden doğal olarak, o gece tekrar geldiğinde, paranoyakça korkularımı doğruluyordum.Onu bekliyordum.

Kapıyı tıklattığı anda yerimden fırladım, adam oradaydı, yaralı kolunu tutuyordu, soluk soluğa yüzünü buruşturdu.Ama daha bir şey söyleyemeden, av tüfeğimi suratına doğrulttum ve tetiği çektim.Kafası bir kabarcığın patlaması gibi dağıldı, bir el daha ateş ettim, kolumu temizledim, ikinci atışımda gövdesinde bir delik bırakmıştım.

Adamın ıslak iç organlarına bakmaksızın, kapıyı kapadım.Bir trans halimde olduğumu, kafamın otomatik pilotta, ve uçmuş olduğunu söylemek istiyordum, ama bu doğru değildi.Tam olarak ne yaptığımı çok iyi biliyordum.Sadece taşı gediğine koymaya çalışıyordum.

Gördüğün gibi, ben aklı başında bir adamım.Hayaletlere, doğaüstü olaylara ya da o tarz şeylere inanmıyorum.Akılcı bir dünyada yaşıyoruz.Ve kahretsin, arkama yaslanıp zihnimin benle oyun oynamasına izin vermeyecektim.

Kanın yıkanmasının zor olduğunu söylüyorlar, ancak bu doğru değil.Kanı üzerimden kolayca geçirdim.Bir duştan sonra, yeni biri gibiydim.Bu yüzden temizlemeyi ve sakinleşmeyi bitirip ön kapıya geri döndüğümde, önceki gecelerden hiçbir iz bırakmadığı için orada da bir şey olmasını beklemiyordum.

Kapıyı açtığımda ve kalıntılarını bir çuval dolusu et gibi oraya yığıldığını görünce gözlerime inanamadım.Yere çömeldim ve cesedi dürttüm.Sertleşmişti.Verandanın üstünden kanlar akıyordu.Bir kez daha panikledim ve bu sefer gerçekten bir tür transa geçtim.Cesedi evin arkasına götürürken, sığ bir mezar kazdıktan, verandayı elimden geldiğince temizledikten ve başka bir duş aldıktan sonra ne kadar vakit geçtiğini dahi bilmiyordum.

Sonra bir içki daha içtim.Yarın, kapımı çalmaya tekrar gelecekti, bundan emindim.Ben bir adamı öldürmedim ve onu arka bahçeme gömmedim.

Ertesi akşam eve geldiğimde oturdum ve endişe içinde beklemeye başladım.Her an kapı çalabilirdi, adam yine kapımda olacaktı.Benim için bekleyecek ve benden yardım isteyecekti.Belki bu gece gülüp onu içeri davet eder, bir şeyler içmek isteyip istemediğini sorardım, diye düşünüyordum, içkimden bir yudum alarak.Dakikalar uzadıkça uzadı ve nihayet sonsuzluk bekleyişi sona ermişti.Birisi kapıyı çalıyordu.

Kapıya koştuğum sıra rahat bir nefes aldım, ama bu önceki gecelerde gelen adam değildi.Polisti.Bir gece önce bir arabanın yoldan çıktığını, birini görüp görmediğimi bilmek istediler.Belki de sarhoşluğumdandı ama çok inandırıcı bir şekilde yalan söylememi sağladı.Onlara hiçbir şey bilmediğimi söyledikten sonra bana çekici bir akşam yemeği teklif ettiler ve ayrıldılar.

Nabzım hızlanmıştı.Bu olamazdı, diye düşündüm.Gerçek değildi.Düşünceler zihnimde üst üste biniyordu, ve tüm yapabildiğim bilincimi kaybedene kadar içmekti.Ertesi gün hastalandım.Arka bahçemi kontrol ettim ve kazdığım mezar hala oradaydı, sanki yeni kazılmış gibi.Mezarı kazdım, cesedi çıkarıp külden başka bir şey kalmayıncaya dek yaktım.İşim bittiğinde evin içine geri döndüm ve oturdum.

O zamandan beri hiçbir şey hissedemiyordum.En azından içene kadar.Genellikle üç, yada dört şişe.Ve o zaman hissetmeye başlıyordum - içimdeki korkuyu.

Görüyorsun hayaletlerden korkmadım.Onlara inanmıyorum.Onlara asla inanmadım.Muhtemelen kısmen, aşırı batıl inançlı bir anne tarafından büyütüldüğüm için.Psişik işler yaptığını söyleyerek bir servet kazandı.Olay yaşanmadan önce bir kişinin kaderini "gördüğünü" iddia etti ve başımızın üstünde yeri, masamızdaki yemeklerinde tüketicisi olan sağlam bir müşteri akışı yaşandı.Bu yüzden çok fazla bir katkım olmadı, ama her çocuğun yapacağı gibi bende ona ve onun yaptığı şeylere karşı geldim.Evden ayrıldığımda da, bu isyanı çok haklı buldum.

Medyumlar gerçek değil, değil mi? Hiç kimse geleceği göremez. Değil mi ?

Şimdi, korkarım ki annem rol yapmıyordu, kendisine gelen tüm insanların geleceğini gerçekten görebiliyordu.Ve korkuyorum, çok korkuyorum, çünkü şuan onu bende görebiliyorum..