Time Pass

Herkes, kendiyle karşılaşır. Aynada. Ama ayna olsaydı iyi olurdu.
***
Evden hızla çıkmış, anneme öpücük yollamış ve okuluma gitmiştim. Tabii annem öyle sanıyordu. Okula gitmeyi bırakmış, bir antikacıda işe girmiştim. Paraya ihtiyacımız vardı, annemin gücü buna yetmezdi. Babam... Babamsa ölmüştü. Çantamı, köşeye bıraktım ve dükkana girdim. Eşyalar yoktu, tam arka odaya da bakacakken ayak sesi duydum.
Aniden arkama baktım.
Oradaydı.
Gülümsedi, beni tanırmışçasına. Geriye doğru sendeledim, çok korkmuştum. Ağzının yarısı yoktu v- ve gözü sallanıyordu. Çığlık attım. Boğazımı patlatmış olabilirdim. Bu önemli değildi, koşamıyordum kaçamıyordum. Durdurulmuştum.
"Bana ver." Gırtlaktan bir ses ile konuşmuştu. Kekeleyerek cevap vermeye çalıştım.
"Ne- neyi?" Tekrar gülümsedi.
"Gözünü." Gözümü demişti... O gözümü demişti!
"Gözüm mü?!" Tekrar koşmaya çalıştım, o yaratık gözümü alamazdı! İzin veremezdim.Yürek yemiş gibi,
"Hayır!" dedim.Sanki, ondan korkmuyordum. Bende, onu kendisine çeken bir şey vardı.
"Zorundasın, geleceğin için." Sanki bir tavsiye gibiydi bu. Her ne kadar gözümü almak uğruna olsa bile. Gözlerimi yumdum ve çömeldim. Sessizce, ağlamayı yeni akıl edebilmiştim. Ve oldu.
***
Bu halle bürünmek zordu. Tamamen aratığa dönüşmüştüm. Ağzımın yarısı kaybolmuş ve gözüm sarkar haldeydi. Konuşmam hayvancaydı, ancak düşünebiliyordum. Tek umudum, kendimdi. Geçmişe gidebiliyor ve zamanı durdurabiliyordum. Kendimi, kendim için kullanmak zorundaydım. Ve gittim; geçmişe.
Bunu yapmak adiceydi biliyordum. Küçük bir çocuğun hayatını karartmak.Bunları düşünmedim.O gözü alcaktım...
***
Ç.N: Biraz saçma ve çok güzel değil, ancak sizi idare der :)