Mr. Widemouth

Çocukluğumda ailem bir su damlası gibiydi,asla bir noktada uzun süre kalmazlardı.8 yaşımdayken Rhode Island’a yerleştik ve Colorado Springs’te üniversiteye gidene kadar da orada kaldık.Hatırlarımın çoğu Rhode Island’a aitti,ama beynimin çatısında ben çok daha gençken kaldığımız çeşitli evlere ait anılar vardı.

Bu anıların çoğu belirsizdi ve anlamsızdı.Kuzey Carolina’da bir çocuğu kovalamak,Pennsylvania’da kaldığımız apartmanın arkasında yüzmek için tekne yapmak gibi.Ama cam gibi berrak bir anılar setim vardı,neredeyse dün yaşanmış gibiydi..Bazen düşünürdüm bunlar uzun süre hasta yattığım o bahar gördüğüm lüsid rüyalar mı diye,ama kalbimde onların gerçek olduklarını biliyordum.

New Vineyard Maine’de kalabalık metropolün hemen dışında 63 odalıbir yapıda. oturuyorduk.Büyük bir binaydı, özellikle üç kişilik bir aile için.Orada kaldığımız beş ay boyunca bile göremediğim bir süre oda vardı.Başka bir deyişle alan israfıydı,ama o sıralar satılık olan tek evdi,en azından babamın işine bir saat uzaklıktaydı.

Beşinci yaş günümden sonra ateşli bir hastalıkla yıkıldım.Doktorlar Mononükleoz’a yakalandığımı söylemişlerdi,bu fazla sert hareket yapamayacağım ve önümüzdeki birkaç hafta da daha fazla hastalanacağım anlamına geliyordu.Hastalanmak için kötü bir zamandı Pennsylvania’ya taşınmak için eşyalarımızı yeni topluyorduk,ve eşyalarımın çoğu paketlenmiş, odamı boş bırakıyordu.Annem bana günde birkaç kere zencefilli gazoz ve kitap getirirdi,bunlar önümüzdeki birkaç hafta benim başlıca eğlence kaynağım olma işlevi görecekti.Can sıkıntısı her zaman sefaletime eşlik edebilmek için çirkin başını köşeden gösterirdi.

Mr.Widemouth ile nasıl tanıştığımı tam olarak hatırlayamıyorum.Sanırım hastalığın teşhisinden birkaç hafta sonra.Küçük yaratıkla ilk anım ona adının olup olmadığını sormak olmuştu.Ona Mr.Widemouth dendiğini çünkü kocaman bir ağıza sahip olduğunu söylemişti.Hatta vücuduna oranla her şeyi kocamandı.

‘’Bir Furby oyuncağına benziyorsun’’dedim o kitaplarımın birinin üzerine hoplarken.

Mr.Widemouth duraksadı ve bana şaşkın bir bakış attı.’’Furby,o nedir?’’

Omuz silktim.’’Bilirsin...oyuncak.Koca kulaklı küçük bir robot.Onları evcilleştirip eğitebilirsin,gerçek bir hayvan gibi.’’

Annem odaya beni kontrole her gelişinde Mr. Widemouth’un kaybolduğunu hatırlıyorum.Sonra yatağımın altında yattığını söyleyerek açıklamıştı durumu.’’Ailenin beni görmesini istemiyorum,ikimizin oynamasına izin vereceklerini sanmıyorum’’ dedi.

İlk günler pek bir şey yapmadık.Sadece kitaplarıma baktı,resimli hikayelerden etkilenmiş görünüyordu.Üçüncü veya dördüncü gün konuşmaya başladık.Yüzünde kocaman bir sırıtışla ‘’Oynayabileceğimiz yeni bir oyunum var.’’ dedi.’’Annenin seni kontrole gelmesini beklemeliyiz önce,çünkü bu gizli bir oyun.’’

Annem her zamanki gibi gazoz ve kitap getirince, Mr. Widemouth yatağın altından çıktı ve elimi tuttu.’’Koridorun sonundaki odaya gitmeliyiz. dedi.Başta itiraz ettim,ailem yatağı terk etmemi bana yasaklamıştı,pes edene kadar itiraz etti.

Bahsettiği odada hiç eşya veya duvar kağıdı yoktu.Tek farklı özelliği karşıdaki pencereydi.Mr. Widemouth odanın karşısına fırladı ve pencereyi sertçe ittirdi,pencere savrularak açıldı.Sonra bana zemini gösterdi.

Evin ikinci katındaydık,ama bir tepenin üstündeydi,yani yerle buranın uzaklığı eğim yüzünden iki kattan fazlaydı.’’Ben,hayal etme oyununu severim.Aşağıda kocaman yumuşak bir trambolin olduğunu hayal ediyorum,eğer sen de yeteri kadar hayal edersen tüy gibi sekersin,denemeni istiyorum.’’

5 yaşında hasta bir çocuktum,aşağı bakıp olasılıkları hesapladıkça sadece bir şüphe duygusu düşüncelerimi deldi.’’Bu uzun bir atlayış.’’dedim.

‘’Ama hepsi eğlencenin bir parçası.Kısa bir atlayış olsa eğlenceli olmaz.Eğer öyle olsaydı gerçek bir tramboline sıçrayabilirdin.’’

Fikirle dalga geçtim,kendimi camdan atışımı ardından görünmez bir şeyin üzerinden sekişimi hayal ettim.Ama içimdeki realist duygular hakim geldi ve ‘’Belki başka zaman’’ dedim.’’Yeteri kadar hayal gücüm olduğunu sanmıyorum.Zarar görebilirim.’’

Mr Widemouth’un suratı kısa bir süreliğine hırlar gibi oldu.Öfkenin yerini hayal kırıklığı aldı ve ‘’Eğer öyle diyorsan’’ dedi.Günün geri kalanını yatağımın altında bir fare kadar sessiz bir şekilde geçirdi.

Sonraki gün Mr.Widemouth elinde bir kutuyla geldi.’’Sana nasıl hokkabazlık yapılacağını öğretmek istiyorum.’’ dedi.’’Sana ders vermeye başlamadan önce pratik yapabileceğin birkaç şey’’diyip kutuyu gösterdi.

Kutu bıçak doluydu.’’Ailem beni öldürür!’’ diye bağırdım.’’Beni bir sene odama kapatırlar.’’

‘’Bunlarla hokkabazlık yapmak eğlenceli,denemeni istiyorum.’’

Kutuyu ittirdim.’’Yapamam,başım belaya girer.Bıçaklar havaya atmak için güvenli değil.’’

Mr.Widemouth hoşnutsuzluğunu kaşlarını çatarak gösterdi.Bıçak kutusunu aldı ve yatağımın altına girdi,günün geri kalanında dışarı çıkmadı.Ne kadar süredir yatağımın altında olduğunu düşünmeye başladım.

Mr. Widemouth’un geceleri beni uyandırmasından sonra uyku problemleri yaşamaya başladım,pencerenin altına gerçek bir trambolin yerleştirdiğini söyledi,büyük olanlarından.Karanlıktan göremiyordum.Reddettim,ve uyumaya döndüm,ama o diretti.Bazı zamanlar sabaha kadar yanımda kalıp beni atlamak için cesaretlendirmeye çalışırdı.

Artık onunla oynamak eğlenceli değildi.

Annem yanıma geldi ve artık dışarı çıkabileceğimi söyledi.O kadar süre odamda kapalı kaldıktan sonra açık havanın bana iyi geleceğini düşünüyordu.Heyecanla ayakkabılarımı giydim ve güneş ışıklarına hasret kalmış bir şekilde arkadaki sundurmaya koşturdum.

Mr. Widemouth beni bekliyordu.’’Görmeni isteyeceğim bir şeyim var.’’ dedi.Ona tuhaf tuhaf bakmış olmalıyım ki ardından güvenli olduğunu söyledi.

Onu evin arkasındaki ağaçlığa uzanan patikada takip ettim.’’Bu önemli bir yol.’’diye açıkladı.’’Senin yaşında pek çok arkadaşım var,hazır olduklarında onları buradan özel bir yere götürüyorum.Sen daha hazır değilsin,ama bir gün olacaksın.Seni oraya götürmeyi umuyorum.’’

O yolun ardında nasıl bir yerin yattığını düşünerek eve döndüm.

Onunla tanıştıktan iki hafta sonra son eşyalarımızı da kamyona yüklemiştik.Bu kamyonun içinde Pennsylvania’ya giderken  babamın yanında olacaktım.Mr.Widemouth’a veda etmeyi düşündüm,ama 5 yaşında olsam bile bu yaratığın davranışlarının benim yararıma olmadığını düşünmeye başlamıştım. Bu nedenle ayrılışımı bir sır olarak sakladım.

Gece bastırınca babamla araca bindik.Babam sonsuz kahve stoğu ve enerji içecekleriyle öğlene orada olacağımızı umuyordu.Bir sürücüden çok bir maraton koşucusuna benziyordu.

‘’Senin için erken değil mi?’’diye sordu.

Onayladım ve güneş doğmadan önce uyumak için başımı cama yasladım.Babamın elini omzumda hissettim ve ‘’Bu son taşınışımız evlat,söz veriyorum.Senin için zor olduğunu biliyorum.Baban terfi alınca kalıcı olarak bir yere yerleşebiliriz ve arkadaş edinebilirsin.’’

Evden ayrılırken gözlerimi açtım,yatak odası camında Mr.Widemouth’un silüetini gördüm.Araç hareket edene kadar hareketsiz durdu ve ana yola çıktığımızda elinde bir kasap bıçağıyla üzgün bir şekilde el salladı.Ben el sallamadım.

Yıllar sonra,New Vineyard’a döndüm.Bu bölgedeki evimiz temeli hariç yıkılmıştı.Ev biz ayrıldıktan birkaç yıl sonra yanmıştı.Merakla patikayı takip ettim.Bir parçam onun bir ağacın arkasından çıkıp beni korkutmasını bekliyordu,ama onun gittiğini hissetmiştim. Bir şekilde artık var olmayan eve bağlıydı.

Yolun sonunda New Vineyard Mezarlığına geldim.

Mezar taşlarının çoğunun çocuklara ait olduğunu fark ettim.

Ç.N:Oyuncaklardan korkutan bir CP. Zaten hiç sevmemiştim oyuncak robotları @'ェ'@