Autopilot

Hiç telefonunu unuttun mu?

Onu unuttuğunu ne zaman fark ettin?Sanıyorum alnına vurup hiçliğe, lanet olsun diye bağırmadın.Farkındalık büyük ihtimalle kendiliğinden gelmemiştir.Büyük ihtimalle elini cebine atıp,orada bulamamanla şaşırmışsındır.Ardından da yerini saptayabilmek için o günkü olayları aklında canlandırmışsındır.

Lanet olsun.

Benim durumumda,telefonum her zamanki gibi beni alarmla uyandırdı,fakat pilin beklediğimden düşük olduğunu fark ettim.Yeni bir telefondu ve geceleri arka planda uygulamaları açık bırakmak gibi kötü bir özelliğe sahipti.Bu nedenle duş alırken onu her zamanki gibi çantama koymak yerine şarja taktım.Normal rutinimdeki anlık bir kaymaydı.Duştayken beynim her sabah uyduğum rutinime geri dönmüştü.

Unutmuştum.

Bu sadece benim sakarlığım değildi,sonradan araştırdığıma göre bu alışılmış beyin fonksiyonuydu.Beyniniz sadece tek bir şey üzerinde çalışmazdı.Mesela yürürken gideceğiniz yer hakkında düşünür ve tehlikelerden kaçınırdınız,ama ayaklarınızı hareket ettirmek için sürekli düşünmeniz gerekmezdi.Eğer düşünseydiniz herkes birer ip cambazına dönüşürdü.Nefes almak hakkında düşünmüyordum,işe giderken hangi kahveyi alacağım hakkında düşünüyordum.Kahvaltımı bağırsaklarıma itelemeyi düşünmüyordum.Kızım Emily’yi işten sonra hastaneye yetiştirmek veya yine kaçırıp bir dahaki randevuyu beklemek hakkında düşünüyordum.İşte bu beynin rutininizi uygulama şekliydi,böylece beynin geri kalanı bu şeylerle uğraşmak zorunda kalmazdı

Bunun hakkında düşün.İş yerini son ziyaretin hakkında düşün.Gerçekten ne hatırlıyorsun?Belki az bir şey,belki de hiçbir şey.Çoğu günlük atraksiyonlar bir yerde bulanıklaşır,ve özellikle bir kısmını hatırlamanın zorluğu bilimsel olarak kanıtlanmıştır.Bir şeyi sıkça yaparsanız o şey rutine dönüşür.Bunu yapmaya devam ederseniz bunun hakkında düşünmeyi bırakırsınız,ve bu şey beyninizin rutinle baş ettiği kümeye ait olur.Beyniniz bunu düşünmeseniz dahi yapmaya devam eder.Kısa süre sonra işe gidişiniz hakkında  yürümeniz kadar düşünmeye başlarsınız.

Çoğu insan buna autopilot der.Ama burada bir sorun vardır.Eğer rutininizde bir duraksama olursa hatırlama yeteneğiniz ve ara verme nedeniniz sadece beyninizi rutin moda sokma çabanız kadar yeterli olur.Telefonumu sehpaya koyduğuma dair anım sadece günlük rutinimi aksatma yeteneğim kadar güvenilirdir ki bu bizi telefonumun aslında çantamda olduğu sonucuna çıkarır.Ama beynimin rutin moda girmesini engellemedim.Her zamanki gibi duş aldım.Rutin başladı.İstisna unutuldu.

Autopilot devreye girdi.

İş için çıktım.Şiddetli derecede sıcak bir gündü.Sinsice kaybolmuş telefonum beni uyandırana kadar güneş cayır cayır yakıyordu.Direksiyon dokunulamayacak kadar sıcaktı.Emily’nin güneş ışığından korunmak için arka koltukta kaydığını sandım.Ama çalışmam lazımdı.Raporları teslim ettim,toplantılara katıldım.Sonra kısa bir kahve molası verdim ve telefonuma uzandım işte o zaman yanılsama parçalandı.Zihinsel bir geri dönüş yaşadım.Biten pili hatırladım,onu şarja koyuşumu hatırladım,onu orada bırakışımı hatırladım.

Telefonum hala sehpadaydı.

Autopilot devreden çıkıyor.

Yine tehlike vardı.O anı yaşayana kadar,telefonuna uzanıp yanılsamayı parçalayana kadar beynin bir parçası hala rutin moddadır.Rutinin olgularını sorgulayamazsınız,bu nedenle buna rutin denir.Tekrar etme eylemi.Birinin neden telefonunu hatırlamadın veya farkına varmadın mı diye sorması gibi bir şey değildi.Bu meseleyi anlamamak demekti,beynim bana rutinin her zamanki gibi normal devam ettiğini söylüyordu,normal devam etmemiş olması gerçeğine rağmen.Telefonumu unutmamıştım,beynime göre,rutinime göre telefonum hala çantamdaydı.Neden bunu sorgulayacakmışım ki,neden kontrol edecekmişim ki?Neden bir anda telefonumun sehpada olduğunu hatırladım ki?

Beynim rutine bağlanmıştı ve buna göre telefon hala çantadaydı.

Ensem pişmeye devam etti.Sabahın pusu öğlene acımasız bir sıcak dalgası armağan etti.Asfalt kabardı.Dik ışınlar kaldırımları kırmakla tehdit etti.İnsanlar kahveleri buzlu içeceklerle değişti.Ceketler çıkarıldı,kollar sıvandı.Kravatlar gevşetildi,kaşlar çatıldı.Park yavaşça barbekülerle ve güneşlenen insanlarla doldu.Termometredeki cıva yükselmeye devam etti.Şükür ki ofiste klimalar vardı.

Ancak her zaman olduğu gibi günün fırını yerini akşamın soğuğuna bıraktı.Yeni bir gün yeni bir para.Hala telefonumu unuttuğum için kendime kızıyordum.Eve sürdüm,günün sıcağı arabayı hamama çevirmişti,bir yerlerden korkunç bir koku geliyordu.Evin kapısına ulaştığımda yerdeki çakıl taşları tekerlerin arasına takıldı ve arabayı sarstı.Karım beni kapıda karşıladı.

‘’Emily nerede?’’

Lanet olsun.

Telefonu unutmam yeteri kadar kötü değilken bir de Emily’yi hastanede bırakmıştım.Hızla hastaneye sürdüm.Kapıya dayandım ve bahane düşünmeye başladım.Bu sırada kapıya asılı kağıdı gördüm.

‘’Dün geceki vandalizmden dolayı lütfen yan kapıyı kullanınız.Sadece bugünlük.’’

Dün geceki mi?Ne?Kapıdan daha bu sabah-

Dondum.Dizlerim titremeye başladı.

Vandallar,rutinde değişiklik.

Telefonum sehpadaydı.

Bu sabah buraya gelmemiştim.

Telefonum sehpadaydı.

Buranın yanından geçiyordum çünkü kahve içiyordum,Emily’yi bırakmamıştım.

Telefonum sehpadaydı.

Yerinde hareket etmişti.Onu aynadan görememiştim.

Telefonum sehpadaydı.

Sıcak nedeniyle uyuyakalmıştı.Bu nedenle hastaneyi geçince bir şey dememişti.

Telefonum sehpadaydı.

O,rutini değiştirmişti.

Telefonum sehpadaydı.

O rutini değiştirmişti ve onu bırakmayı unutmuştum.Telefonum sehpadaydı.

9 saat.Arabada,kavurucu güneşin altında.Ne hava,ne su,ne elektrik,ne de yardım.O sıcak...Direksiyon dokunulamayacak kadar sıcaktı.

O koku.

Araba kapısına yürüdüm.Uyuşma,şok.

Kapıyı açtım.

Telefonum sehpadaydı ve kızım ölmüştü.

Autopilot devreden çıkıyor.

Ç.N:Anlaması çok kolay olmayan bir CP,ama bu kalitesini azaltmıyor .)