"City Lights"

Bir gün, sınıfıma yeni bir çocuk geldi. Hiçkimse kim olduğunu bilmiyordu. Hiçbir arkadaşı yoktu ve kimseyle konuşmuyordu. Her zaman kafasını sıranın üstüne koyup depresif bir şekilde yatıyordu. Bir sorunu olup olmadığını merak ettim.

Bir gün yalnız olduğumuz bir zamanda "Sorun nedir?" diye sordum. "Kötü bir şey mi oldu?"

Sorumu duyunca elleri titremeye başladı. Uzun, derin bir nefes aldı, sırtını dikleştirdi ve yavaşça konuşmaya başladı.

"1 ay önce olan bir şey beni çok rahatsız ediyor. Odamda oturmuş bilgisayarımda oyun oynuyordum, kısa süreliğine bakışlarımı tavana çevirdim. Tavan arasına açılan tahta yerinden oynamıştı. İncelemek istedim, bu yüzden elime bir el feneri aldım ve altıma bir sandalye koyup tırmandım.

Yukarı çıktığımda tavan arasının büyüklüğü beni şaşırtmıştı. Fenerin ışığını etrafa tuttum ancak ne duvarı, ne de çatıyı görebildim. Sanki karanlık sonsuza dek uzanıyor gibiydi.

İleri doğru yürümeye başladım, tavan arasına açılan tahtayı oynatan şeyi arıyordum. Bir anda el fenerinin pili bitti ve karanlıkta kaldım. Korkmuştum. Karanlık her yanımı sarmıştı.

Çıkış yolu aramaya başladım. Odama geri dönmek istedim ama nereye gidersem gideyim yolumu bulamadım. İçeri sızan bir ışık yoktu, sadece saf karanlık.

Kendi tavan aramda kaybolmuştum. Karanlıkta aramaya devam ettim, ancak nereye gittiğimi göremediğim için yön duygumu kaybettim. Nerden geldiğim veya nereye gittiğim hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Panikleyip yürümeye devam ettim. Yürüdüm...yürüdüm...ve yürüdüm. Ne kadar süredir yürüdüğümü bilmiyorum ancak uzakta solgun bir ışık gördüm. Hızlandım. O ışığın odamın ışığı olduğuna emindim.

Ancak iyice yaklaşınca, odamdan gelen ışık olamayacağını fark ettim. Nerden geldiğini anlamak için daha da yaklaştım. Işığın kaynağı uzaktaki bir şehirdi.

Gördüğüme inanamadım. Mantıklı gelmedi. Tavan aramda koca bir şehir vardı, ışıklarını da görebiliyordum. Bu imkansız görünüyordu.

Başka ne yapabilirdim,nereye gidebilirdim bilemedim. Evin yolunu bulma umudu ile oraya doğru yürüdüm..."

Hikayenin bu kısmında tekrar titremeye başladı. Acı dolu bir nefes verdi ve gözyaşları yanaklarından süzüldü. Hikayesi yüzünden kafam karışmıştı, o yüzden elimden geldiğince teselli etmeye çalıştım.

Elimi omzuna koyarak "Şimdi iyisin" dedim. "Korkunçtu, ama dönmüşsün."

Bana baktı, gözyaşları akmaya devam ediyordu. Kafasını yavaşça salladı.

"Anlamıyorsun.... Hala şehirden çıkamadım....."

Ç.N:
Tamam. Garip gelecek belki ama bu hikaye bana huzurlu geldi. ^^