'' The Warning ''

Sonsuz karanlık...

Önümdeki uzun yol sonsuz bir karanlığa gömülmüştü. Gökyüzünde hiç yıldız yoktu ve ay bulutların arasında bir yere saklanmıştı. Aslında bu durumla bir sorunum yok, çünkü; karanlık havaları severim ve bu yol arabamı, yola hükmeden karanlığa sürmeye teşvik ediyordu.

Aslında ailemin yaşadığı kasabaya gitmeyi sevmem ama bu sefer çok heyecanlıydım. Onları görmeyeli çok uzun zaman olmuştu. Küçük bir çocukken ailem darmadağın olmuştu ve ben bunu yıllar geçip şehre taşındıktan sonra öğrenmiştim. Taşınmamla beraber onları daha çok ziyaret etmem için ısrar etmeye başladılar. Bu bana da iyi geliyor böylece işteki gerginliğimi üstümden atabiliyorum. Bu seferki yolculukta cuma ve cumartesi onlarla kalıp pazar gününü kendime ayırdım.

Yolculuk küçükken çok daha zevkli gelirdi. Otobandaki tümsekler yüzünden araba inip kalktığı için basım tavana çarpar ve gülerken komik sesler çıkarırdım. Bir tepeyi her çıkışımızda midem kalkardı. Şimdi ki gibi arabayı ne zaman hızlı sürsem bunu hatırlar ve gülerim. Radyo da saçma bir pop şarkısı çalmaya başladı sesi çok fazlaydı.

Hız göstergesine baktım saatte 90 kilometreyle gidiyordum. Gaza biraz daha bastım, özgüvenim yolu benim için daha tehlikeli hale getirdi. Tepeleri aşarken arabam havaya kalkıyor ve yine kafamı tavana vuruyorum. Midemin dönmesi umrumda bile değildi,bu çok eğlenceliydi ta ki biraz ilerde viraj görene kadar. Yavaşça frene basıp viraja girdim ama karşıda ki yoğun mavi ışık gözümü alıyor.

Birisi " Dur ! " diye bağırdı. Sesi duyduğum anda arabayı durdurup, sesin geldiği yöne baktım. Genç bir kız gördüm. Az önce birine çarpmak üzereydim. Kendimden nefret ettim. Kizin elbisesi solgun mavi ve kolları yırtıktı. Sanırım ağaç dalları elbisesini yırtmıştı. Saçları ıslaktı, bir omzu aşağıya düşüyor ve çok korkmuş görünüyordu. Bende korkmuş, ve endişenlenmiştim. Ona yardım etmeli miydim ? Hem gece yarısı bu yolda ne yapıyordu ? Bir kaç saniye arabaya bakıp kaldıktan sonra yine bağırdı.

" Yardım et ! Bana yardım etmelisin, beni öldürecek ! " dedi ve bana doğru koşmaya başladı. Kapıları kilitledim, ama ısrarla kapıyı açmamı işaret ediyordu. Çevreye bir süre bakındım ama kimseyi göremedim. En sonunda çalılıkların arasında duran bir adam gördüm. Uzun boylu, siyah saçlı ince sakallı biriydi. Kıyafetleri kanla kaplanmış, elinde bıçak tutuyordu.

Adam dikkatlice etrafını süzdü, arabanın ışığını ve karşısında duran kızı fark etti. Arabanın kolunu delicesine açmaya çalışıp, cama vuran kızın olduğu yöne bakıyordu.

" Lütfen ! " gözlerinden yaşlar akıyordu. Adamın kıza zarar vereceğinden korkup kilidi açtım: " Gir içeri, çabuk ! " Kalbim hızla atıyor. Uzun boylu adam şimdi arabaya çok daha yakındı, her an bizi öldürebilirdi. Kız kapıyı kapattı, adam neredeyse arabaya ulaştmişti. " Çık arabadan ! " diye bağırdı. Kız korkudan iyice büzüldü ve bana baktı. Bu durum kızın suçu olamaz diye düşündüm.

" Sana çık arabadan dedim bu senin iyiliğin için ! " diye uyarıcı bir tonla bağırıp arabaya vurmaya devam ediyor, bıçaktan yansıyan ışık gözümü alıyor etrafımı göremiyorum. En sonunda benim olduğum kapıya yaklaşıp: " Lütfen çık arabadan ! " Bu sefer sesi biraz daha farklıydı, yalvarır gibiydi. Bu sesi dinleyip çıkmam gerektiğini düşündüm .

" Lütfen çıkmalısın, büyük bir hata yapıyorsun ! Onun ne... " cümlesini tamamlayamadan yere düştü.

O anda korkunç bir şey oldu. Kaburgalarımın içine işleyen bir soğuk hissettim, acıdan ağlıyor bunun gerçekliğine inanamadan kıza bakıyorum. Bıçak kalbime saplanmadan önce görebildiğim son şey kızın yüzündeki şeytani gülümsemeydi.

O adam beni uyarmıştı, ama ben dinlemedim.

Ç.N: Açıkçası çokta sürükleyici olduğunu söyleyemem, tabi karar sizin :) Sizce hayat uyarılara, kurallara uymadan daha heyecanlı geçmez miydi :D