Yine O Aynı Yaz

O yaz da aynı geçecekti. Biliyordum. İlla birisinin çıkıp babama "Hey adamım, orası gerçekten sıkıcı. Hadi ama! Bir aile-barbekü-partisi bile daha iyidir!" demesi mi gerek? Sanmıyorum.5 Yaşımdan beri babam ve kardeşim Mike ile balık tutmaya gidiyoruz; ilk başlarda eğlenceliydi ama... bilirsiniz. 18 yaşındaki bir erkek erkek kardeşi ve babasıyla kim alık tutmaya gitmek ister? Beyaz, üstünde balık sembolü olan bir şapka ile üstelik.
Mike'e seslendim. Evden çıktık, babam yine aynı şarkıyı söyleyip arabayı kullanıyordu. Mike benden dört yaş küçüktü ve ön koltukta, babamın şarkısına eşlik ediyordu.
"hey ho, biz korsanız,
balıklar korkun bizden,
eğlence bekler
altın kaplı pullar üstünde,
ye ye ye o altın balıkları
keyfimiz üstümüzde,
şarkı söyleriz yine -hhgh" O sırada babam öksürdü. Bu aralar çok olmaya başlamıştı, yakında doktora gidecekti zaten. Mike ve babam suspus oldu. Çünkü... öksürüğü kanlıydı.Yavaşça gözlerimi büyüttüm ve babama iyi olup olmadığını sordum. Gözlerime bakmadan 'iyiyim' dedi ve şarkısına devam etti.
****
Sonunda göle gelmiştik. Babam o sandalı yine kiraladı, yine o sandala bindik ve babamla yine balık yakalamaya başladık; ta ki öğle güneşi başımızı yakıncaya kadar. Şapkalarımızı kafamıza geçirdik. O sırada oltamın sallandığını fark ettim. Gerçekten güçlü bir balık olmalıydı. Babam sevinecekti. Yavaşça çekmeye başladım ancak gücüm yetmiyordu, Mike da yardım etti. Ve çektiğimiz şey... şok vericiydi. Her şey donmuştu sanki. Babam aniden geriye sendeledi, Mike oltadan aniden elini çekti, bense öylece donup kalmıştım. Sonra zaman akmaya devam etti. Babam göle düştü, Mike çığlık atarak babamı yakalamaya çalıştı. Bense karşımdaki şeye öylece bakıyordum. O bir... cesetti. Saçları seyrekti, ceset sudan dolayı şişmişti. Dudakları mosmor, teni mor ve beyaz arasında gidip geliyordu. Gözlerinin sadece akı vardı, irisi de yok olmuştu. Dudağının arasından bir balık fırladı. O an... kustum. Ve olan oldu.
***
Ceset çığlık atmaya başladı ve çırpınıyordu. Deli gibi çırpınıyordu. Bir balığın sudan çıktığında yaptığı gibi bir çırpınmaydı. Ama daha fazlasıydı, onu gördükçe kusuyordum, kusmuğumu gördükçe daha da kusuyordum. TA ki o yaratık bana bakana kadar. O an bir şey hissettim. Çaresizlik gibi... sanki ceset huzursuzdu. Ama vücudu ele geçirilmişti. Sadece saliselik bir bakışmaydı. Ardından babamı hedef aldı. Mike ve ben donmuştuk. Kusmaktan ve aklımızı yitirmemeye çalışmaktan başka     hiçbir şey yapmıyorduk. Babam korkuyla yardım istiyordu, gölün ortasında olan bizi kimse görmüyordu. Sanki görünmezdik. O an buna değil de sadece babamın bana bakışını hatırlıyorum. Sevgi dolu. Çaresiz. Her şeyden pes etmiş gibi...
Ceset babamın ağzını açtı, oraya kendi kan dolu öksürüğünü damlattı. Babam kendinden geçmişti. Mike suda kalamıyordu artık, göle doğru batıyordu. Ona yardım edemezdim. Cesedin diğer tarafındaydı. Sonunda sadece su yüzeyinin üstünde kalan hava kabarcıkları vardı görünen. Mahvolmuştum. Duygularım yok olmuştu. Deli gibi karaya çıkmaya çalıştım. Ses tellerim kopana kadar çığlık attım. Ve... bunları size tam 37 yıl sonra anlatıyorum. Tanrı aşkına balık tutmaya gitmeyin. Onca sene deli hastahanesinde yattım... anneme ne olduğumnu veya polislere hiçbir halt anlatmadım. Anlatamadım.Ve ben hastahaneden ayrılırken genç bir çocuk geldi. Balık tutuyorlarken kahverengi saçlı, beyaz, üstünde balık sembolü olan şapkalı bir adamı ve yanında ortaokula giden bir erkeğin olduğunu, ailesin, öksürükleri ile öldürdüğünü söyledi.
Ve katlanamıyorum. Her şeyi uyduruğuma inanmıştım. Ama bu çok fazlaydı. Ben Alexandra ve bu benim intihar notum.