Cehennemden geçmem için bana 5000 dolar ödediler. - Bölüm 1

 Dikkatimi çeken, reklamın düpedüz sadeliğiydi.

“Bilimde devrim yapın! 5000 $ kazanın! Bizi şimdi ara!"

Keşke onları neden aradığımı bilmediğimi söyleyebilseydim. Beni onların bekleyen kollarına iten şeyin Tanrı'nın bir eylemi ya da bir aldatmaca olduğunu söyleyebilmeyi isterdim. Ama bu bir yalan olurdu. Gerçek şu ki onları aradım çünkü paraya ihtiyacım vardı. Çalıştığım yayınevinde işten çıkarıldığım için düzenli iş bulmakta zorlanıyordum. Çünkü kirada aylarca gerideydim ve ikinci tahliye tebligatımla karşı karşıyaydım. Çünkü başarısız olmak istemedim.

Onları bencil sebeplerden dolayı aradım.

Onlar kim? Tam olarak emin değilim. Geriye dönüp baktığımda, kimliklerini açıkça gizlemeleri benim için kırmızı bir bayrak olmalıydı. Ama o zaman, istekleri çok ilginç, ödülleri ise oldukça baştan çıkarıcı görünüyordu, onlara yardım etme şansını kaybetme riskini alamadım. En iyi tahminim, onların bir süper şirket tarafından finanse edilen bir grup gizli araştırmacı olduğuydu. Olmalılardı. Aksi takdirde, makine için bu kadar para harcamış olmaları mümkün değildi. Onlarla ilk tanıştığımda bana makineyi gösterdiler. Beş katlı bir ofis binasının bodrum katındaki kavernöz bir odadaydı. O zamanlar devam eden bir işti - hala boruları birleştiriyor ve telleri lehimliyorlardı. Ancak bitmemiş bir durumda bile, gerçekten muhteşem görünüyordu.

"Duyusal yoksunluk odası diye bir şey duydun mu hiç?"

Duymuştum. Aslında, daha önce, üniversitedeyken deneyimlemiştim de. O zamanlar, gerçek bir hippi-ruhsal yolculuğundaydım. Bilirsin, çok meditasyon yapmak, psikiyatrik ilaçlarla deneyler yapmak. Başta sihirli mantarlar. Bu yolculuğun bir noktasında, yerel bir kaplıcada bir duyusal yoksunluk odasında hayatımın bir saatini (ve öğrenci kredilerimin altmış dolarını) geçirmek için motive oldum. Standart duyusal yoksunluk odası, yaklaşık bir fit tuzlu su ile dolu büyük bir metal tanktır. İçeri girip suda yüzersiniz, sonra biri (benim durumumda bir spa görevlisi) tankı kapatır, böylece tamamen karanlık olur. Görüşünüz bulanık ve vücudunuz suda asılıyken, artık iki temel duyunuz yokmuş gibi hissetmeniz gerekiyor. Kime sorduğunuza bağlı olarak, bunun rahatlatıcı olması, yaratıcı düşünme sürecinizi geliştirmesi ya da bilinçdışı ile bilinçli hâlde iken bir çeşit bağ kurmanızı sağlayan bir işlemdi.

Kolejde oda ile olan deneyimim oldukça lüzumsuzdu. Suyun çok soğuk olduğunu ve tuzun cildimi kaşındırdığını hatırlıyorum. İç çakramı meditasyona ve kanalize etmeye veya spa'nın vaat ettiği her şeye konsantre olmak zordu. Doğrusu, sihirli mantarlara takılırken o şeylerden birine girmenin nasıl bir şey olduğunu hep merak etmişimdir ama hiç fırsatım olmadı. Bu duyusal yoksunluk odası, üniversitede kullandığıma hiç benzemiyordu. Bu oda, büyük bir metal masanın üzerine saçılmış, canlı olarak kesilmiş bir ortaçağ zırhına benziyordu. Kendi vücudumdan yaklaşık üç kat daha büyük olan metal gövdeye bağlı binlerce tüp ve tel. Odanın başı ya da "miğferi" devasa ve yuvarlaktı, tepesinden altındaki kiremitli zemine uzanan büyük bir pirinç boru vardı.

Makinenin elektrik faturalarının ve bilgisayarların, bana teklif ettikleri 5000 dolardan onlarca kat daha yüksek olması gerektiğini ve bu bilgisayar ekranlarını yöneten düzinelerce laboratuvar önlüğü giymiş bilim insanının maaşlarından bahsetmiyorum bile, şimdi aklıma geliyor. Yine, belki de bu da alarm zillerini yükseltmeliydi, ama evsizliğin eşiğinde olan bir adamın odaklanmış cehaleti ile görmezden geldim. Bana makineyi gösteren adam adının Dr. Monason olduğunu söyledi. Temiz bir tıraş ve odaklanmış mavi gözleri olan buruşuk, saçsız bir adamdı. Onu her gördüğümde, her zaman mavi önlük ve temiz beyaz bir laboratuvar önlüğü giyerdi.

Dr. Monason, bu projeye dahil olmamdaki başlıca irtibat kişisiydi. Makinenin amacını açıkladı, bana gerekli muafiyetleri getirdi ve tüm sorularımı yanıtladı.

“Peki tam olarak ne yapmam gerekiyor?” gibi sorular.

"Üç gün boyunca duyusal yoksunluk odamızda kalmanızı istiyoruz."

Yüz ifademin şok duygumu ele verdiğinden eminim.

"Üç gün? Bu mu – yani – Bu beni öldürür mü?”

“Muhtemelen ağır bir şekilde hastalanacak ve aşırı dehidrasyondan acı çekecek olsan da, saf izolasyonda üç gün sonra muhtemelen hâlâ hayatta olurdun. Endişelenme, makine deney sırasında senin hidratasyonunu sağlayacak, besleyecek ve başka her türlü şekilde destekleyecektir. Yani herhangi bir bedensel zarar riski yok.”

Dr. Monason, makinenin nasıl çalıştığını açıklamaya devam etti.

“Standart yoksunluk odanızda, yolcu görme, hissetme ve daha az ölçüde işitme duyularından yoksundur. Bu yoksunluk, bu dış dünyayı kişinin zihninden uzaklaştırma süreci, beynin üzerindeki yükü azaltır. Böylece, işgalcinin zihni daha özgürce dolaşmakta – daha yaratıcı düşünmekte, daha derin bir düşünme durumundan geçmekte, meditasyon yapmakta vb. özgürdür.

"Fakat standart duyusal yoksunluk odalarında bir sorun var. Beyin çoğu dış uyaranlardan, görsel ve işitsel uyaranlardan kurtulmuş olsa da, beyin iç uyaranların yükünü taşımaya devam edecektir. Yani beyin hala kendi taşıyıcısının – insan vücudunun – farkındadır. Beyin, kendisini taşıyan geminin açlığına ve susuzluğuna hala tepki verecektir. Yine de hem idrara çıkma hem de dışkılama ihtiyacını ve eylemini işleyecektir. Bu içsel kesintiler sürekli devam eder, ancak mesele şu ki, standart duyusal yoksunluk odalarının, yolcuyu duyularından yoksun bıraktığı söylenemez.

"Bu makine senin standart duyusal yoksunluk odan değil."

Makineye üstünkörü bir bakış bile doktorun ne demek istediğini açıkça ortaya koydu.

“Makinenin dış iskelet bölümünün içi, insan derisinin tam sıcaklığını korumaya alışacak yumuşak bir kauçukla kaplanmıştır. Tüpler ve teller çok çeşitli vücut fonksiyonlarını kontrol eder ve düzenler. Bu tüpler sayesinde vücut otomatik olarak beslenir ve sulanır. Vücudun tatsız işlevleri, bir kateter ve başka bir dizi tüp ile gerçekleştirilir. Bir solunum cihazı nefes almayı otomatikleştirir ve tükürük üretimini düzenler.

“Makinenin içindeyken vücudun doğal dokunma hissi bile tamamen ortadan kalkıyor. Bu IV kordonu, kan dolaşımına tüm hisleri tamamen kapatan bir uyuşturma solüsyonu enjekte eder. Uyuşturma ajanı, duyusal yoksunluk sürecimizin en kritik varlığıdır.”

Liste uzayıp gitti. Gerçekten her şeyin hesabını verdikleri ortaya çıktı. Benim için bile. Deneyin bir parçası olmak için başvuran yüzlerce kişiden biriydim. Hayatımda ilk kez, ilk tur hakkı benimdi. Bilim adamları bana üç nedenden dolayı seçildiğimi açıkladılar.

Birincisi: Odadaki deneyimimi “araya giren değişkenlere” tabi kılacak daha önce zihinsel veya fiziksel bir hastalık geçmişim yoktu. Onların sözleri, benim değil.

  

İki numara: Boyum ve kilom, makinenin orijinal şekline çok yakındı.

"Bacakların biraz daha uzatılması gerekecek olsa da, ilk tasarımımıza açık ara en yakın olan sizsiniz."

Ve üçüncüsü, en kritik olanı: O odanın dışında deneyin erken sonlandırılmasına yol açacak hiçbir şey olmadı. Başka önemli bir işim yoktu, yaşayan aile üyem yoktu - bakmam gereken bir ev bitkisi bile yoktu. Deneyin tüm uzunluğu boyunca kendi düzeneklerinin içinde huzur içinde kalacağımı bilerek rahat nefes alabiliyorlardı.

Üç numara bilim adamları için önemliydi. Makineyi, üç tam günlük izolasyona izin verecek şekilde özel olarak tasarlamışlardı. Makinenin işlemi erken kesintiye uğramak zorunda olsaydı, makineyi sıfırlamaları ve deneyi yeniden çalıştırmaları bir ay sürerdi.

Ne yazık ki, üçüncü neden beni aramaya kimsenin gelmeyeceği anlamına geliyordu.

Alım süreci uzun ve ayrıntılıydı. Yüzlerce, sorumluluk feragatnamesi gibi hissettiren şeyleri imzaladım. Olası yan etkiler hakkında uyarıdan sonra Dr. Monason'u dinledim.

“Temiz bir sağlık geçmişiniz olduğu açık olsa da, izolasyon sürecinin size yük olabileceğinin farkında olmalısınız. Ön araştırmamız, ayrışma, işitsel ve görsel halüsinasyonlar, depresyon, zaman genişlemesi, kaygı, intihar düşünceleri ve diğer nevrozların potansiyel etkiler olduğunu öne sürüyor. Ancak, bu tür etkilerin olası olmadığına inanıyoruz.”

Deneye hazırlanmam için bana birkaç hafta verdiler. Bu süre zarfında tek şartım, vücut ağırlığımı önemli ölçüde değiştirmemem veya bir şekilde bipolar bozukluk geliştirmememdi. Bir şekilde başardım. O birkaç haftayı normal bir şekilde yaşayarak geçirdim - film izleyerek, iş başvurusunda bulunarak, bu işler için reddedilerek ve birkaç kitap okuyarak.

Günü geldiğinde, Dr. Monason'ın beni hazırlama çabalarına rağmen gergindim.

“Süreç aşamalı olarak gerçekleşecek. İlk başta, hafif bir stres durumuna maruz kalabilirsiniz. Kısa bir süre sonra, sürecin geri kalanı için ılımlı bir coşku durumuna sürükleneceğinizi tahmin ediyoruz. Deneyin bitmesine birkaç dakika kala kısa bir ses kuyruğu ile bilgilendirileceksiniz. Bu şekilde, duyusal yoksunluk durumunuzdan yavaşça çıkacak ve herhangi bir şok riski olmadan yeniden alışabileceksiniz."

Beni yoksunluk sürecinden ayıracak zili, unutmamam amacıyla çaldılar. Sonra, küçük bir törenle giysilerimi çıkarmam ve makinenin içine tırmanmam istendi.

Dış iskeletin içine uzanırken, çıplak tenimde sıcak kauçuğu hissettim. Hazne hala açıkken bile, makinenin metal kabuğu tarafından dört bir yandan hapsedildim. Yavaş yavaş, araştırmacılar vücuduma çok sayıda tıbbi cihaz bağlamaya başladılar. Her damar içi serumun ve tüpün rahatsız edici şekilde yerleştirilmesi sırasında garip bir şekilde sakin hissettim. Ama yüzüme solunum cihazı yerleştirildiğinde, içgüdüsel bir huzursuzluk hissetmeye başladım. Vücudumun sıkıştığını ve kelepçelerle tutulduğunu hissettiğimde, zihnimi tek bir düşünce doldurdu.

Aman Tanrım, ben ne yaptım?