Something went wrong with my heart transplant

Her zaman zayıf bir kalbim oldu.

Sadece fiziksel olarak değil, her zaman kendi gölgesinden bile korkan biriydim. Doktorların bana hastalığımın sadece kalp üfürümü olmadığını söylemesi şaşırtıcı değildi. Testlerle dolu bir yıl. Bir yıllık terapi, sürekli hastane gezileri ve en sonunda bana her şeyin boşuna olduğu söylendi. Zavallı zayıf kalbim Noel'e kadar dayanamazmış. Ölmekte olduğunuzun söylenmesi garip bir şey. İlk başta bunu kabullenemedim. İçtim ve paramı harcadım. Çok korktuğum için pervasız, aptalca şeyler yaptım.

Sonra haberi aldım. Laura adındaki genç bir kadının beyin ölümü gerçekleşmiş ve ben, seçilmiş şanslı kişi, bir hafta sonra yepyeni bir kalbe sahip olacağım. Yavaşça, dikkatli bir şekilde hastaneye gittim ve ameliyat için kendimi hazırladım. Yatakta uzanırken, Laura kafamda dönüp durdu. Sanki gözlerimi her kapattığımda adı beni çevreleyen karanlıkta yanıp sönüyordu.

Yanlıştı, biliyorum ama bana kalbini veren kadını görmem gerekiyordu. Hayatımı kurtaran kişinin yüzünü bile bilmemek doğru gelmiyordu. Adını biliyordum, hangi koğuşta kaldığını biliyordum - iki hemşirenin bu konuyu tartıştığını duymuştum. Aradığım şeyi bulana kadar dolambaçlı koridorlarda dolaştım, tüm dikkatimi vererek, hiçbir ismi kaçırmadığımdan emin oldum. Sondan ikinci odada, yatakta yatıyordu. Yatağın yanına bir kadın oturdu, elini tuttu ve benim zayıf kalbim tekledi.

"Affedersiniz." Ona ne diyeceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. "Ben Jenna. Ben kalbin verileceği kişiyim… Yarın ameliyat olacağım ve..” Laura'nın annesinin ayağa kalktığını varsaydım ve gözlerindeki ifadeden kim olduğumu bildiğini anlayabiliyordum.

"Ziyaret ettiğiniz için teşekkürler. Garip olduğunu biliyorum ama onun bir parçası sende yaşıyor olacak. Seninle tanışmak istedim." Orada durdum, çaresiz ve kelimeler için kayboldum. Laura'nın annesi beni yanına çağırdı.

"Lütfen." dedi. "Rahatsız olma. Bu onun isteyeceği şeydi.” Laura'nın yanındaki koltuğa oturdum.

"Nasıl-" sustum. Sormak çok korkunçtu. Laura'nın annesi bana hafifçe gülümsedi.

“O bir bakım görevlisiydi. Eşleri tarafından dayak yiyen kadınlara baktı, taciz edilen kadınları kolladı. Geçen ay bir adamla tanıştı ve... Şey. Sanırım, aşık olduğunda yıllarca aldığın eğitimi göz ardı edebiliyorsun. Tüm işaretleri görmezden geldi. Ve öldürüldü. Hayatını her zaman ona ihtiyacı olanlara adadı.” Laura'nın annesi yere baktı. Bunu neden yaptığımı bilmiyorum ama uzandım ve Laura'nın elini tuttum.

"Çok üzgünüm. Bir zamanlar öyle bir erkek arkadaşım vardı... Laura gibi biri beni ayrılmaya ikna etti.” Laura'nın annesi bana yarım bir gülümseme daha verdi. Gözlerindeki yaşları görebiliyordum.

Sonra Laura elimi sıktı. Sıkıca. Beni o kadar sıkı kavradı ki tırnakları tenime battı. Geri çekildim, yüzümde bir korku ifadesi vardı. Laura'nın annesi sakince bana baktı.

"Bazen elimi sıkıyor. Doktorlar buna kas spazmları dedi. Her neyse, artık orada Laura'ya dair bir şey kalmadı." Avucumun içinde kanamaya başlayan küçük hilallere baktım.

Ameliyat mükemmel geçti. Göğsümdeki kabarmış yarayı gazlı bezle kapatarak işim bittikten sonra tekerlekli sandalyeyle kurtarma odasına götürüldüm. Görmesem daha iyi, diye düşündüm. Daha fazla kalp sorununa ihtiyacım yoktu. İlk günü ağrı kesici ilaçlarla uyuşmuş, sadece biraz yemek yiyerek ve belki iki kez oturarak geçirdim. Uzun bir süreçti, bana güvence verdiler.

Ayrılmamdan bir gün önce Laura'nın annesi beni ziyarete geldi. Sakin tavrı değişmemişti ama acı çektiğini görebiliyordum. On yaş daha büyük görünüyordu ve bana sarıldığında elleri titriyordu.

"Ne zaman eve gidiyorsun?"

"Yarın." Ona söyledim. "Lütfen, ne zaman istersen ziyarete gel." Adresimi onun için bir kağıda yazdım, gözümün ucuyla kapıda bir parıltı sezdim fakat oraya baktığımda hiçbir şey göremedim.

"Ah!" birden bağırdım. Sanki biri elimi o kadar sert sıkmıştı ki neredeyse kemiklerimi kıracaktı. Laura'nın annesi, gözlerinde endişeli bir ifadeyle yanıma koştu.

"Sorun nedir? Kalbin mi?" Dediklerinin ağırlığını yüzünde bir an görebildim. Onu rahatlatmaya çalıştım ve doktorlara haber vereceğimi söyledim. Yüzünde endişeli bir ifadeyle ayrıldı.

Aşağıya baktığımda, Laura'nın yaptığının altında yeni bir dizi hilal tırnağı izi vardı.

Eve yolculuğum kısa sürdü ve farkına varmadan kendi daireme dönmüştüm. Kaldığım yerden yeniden başlayacak olmak garip hissettirdi, buraya son geldiğimde neredeyse bana biçilen ömür bitmişti. Ben öldüğümde ailemin yapması gerekmesin diye gözyaşları içinde eşyalarımı toplayıp saklamaya çalıştığım bir gecenin kalıntılarına, dağınıklığa ve karton kutulara baktım. Laura'nın kalbi o kadar hızlı atıyordu ki göğsümden çıkacakmış gibi hissettim. Bunu hep yaptı ve sağlıklı bir kalbin böyle hissetmesi gerektiğini anladım. Öyleyse neden huzursuzluğumu üzerimden atamıyordum?

O gece bir rüya gördüm.

Laura hastane yatağındaydı ama annesi gitmişti. Kalbimin, Laura'nın kalbinin, kulak zarlarımda çok yüksek sesle attığını duyabiliyordum, acı vericiydi. Üstlerini örtmeye çalıştım ama ellerim yanlarımdaydı. Açıklanamayan bir güç beni Laura'nın yataktaki hareketsiz figürüne doğru çekiyordu, dudakları maviydi ve pencere açılmıştı, sarı saçlarını yüzüne savurdu.

Gözlerini açtığında neredeyse üstündeydim.

"Kaç." Sesi hırıltılıydı. Daha fazla dayanamayacağımı düşünene kadar kalp atışlarını duymaya devam ettim.

Sonra uyandım. Ses gerçekti. Laura'nın kalbi o kadar gürültülüydü ki kulak zarlarım yırtılacakmış gibi hissettim ve acı içinde çığlık atarak kulaklarımı kapatmaya çalıştım. İşe yaramadı, içimde derin bir yerden geliyordu, göğsümün boşluklarında yankılandığını hissedebiliyordum. Nefes nefese yataktan kalktım ve telefonumu bulmaya çalıştım. Birini, herhangi birini, ambulansı veya annemi aramam gerekiyordu. Kim açarsa.

"Kaç." Bu, Laura'nın kalbinin güm güm atmaları arasında seçtiğim hafif bir fısıltıydı, sanki bir hayvan tarafından yapılmış gibi çıkan alçak bir gırtlak sesiydi ve kapıya, sürünerek ve çığlık çığlığa bağırarak gittim. Kapıyı komşum açtı, yerde göğsümü tutarak beni görünce gözleri irileşti.

Arabasının yolcu koltuğunda ağlarken beni hastaneye götürdü. Yaklaşık elli farklı muayeneden sonra doktorlar bana kesinlikle hiçbir sorun olmadığını söylediler. Kalbimin sorunsuz olduğunu, tansiyonumun normal olduğunu ve her şeyin yolunda gittiğini söylediler. Bekleme alanında durdum, utanç ve hayal kırıklığı içinde eve döndüm. Ama yine de düşünmekten kendimi alamadım.

O kalp bana ait değildi.

Telefonum tezgahta titredi, bilmediğim bir numara. Harika. Tek ihtiyacım olan buydu, telefonun ucundaki bir yabancı gibi daha açıklanamayan, korkutucu şeyler. 

"Merhaba?"

"Günaydın, ben Thames Valley polisi, bugün saat 1.30 sıralarında dairenizde meydana gelen bir olayı bildirmek için aradık." Bir utanç dalgası hissettim.

“Çok üzgünüm, yakın zamanda ameliyat oldum ve kendimi iyi hissetmiyordum. Komşumun beni hastaneye götürmesi gerekiyordu ve sanırım ayrılmadan önce koridorda biraz panikledim.” Telefonun diğer ucunda küçük bir sessizlik oldu.

“Korkarım bu, sizi arama sebebimiz değil.” Laura'nın kalbinin sakince attığını hissettim. "Bay Samuel Matthews'in evinize zorla girmeye çalıştığını tespit ettik, kayıtlarımıza göre o sizin eski sevgiliniz ve eylül 2017'de ona karşı bir yasaklama emri çıkardınız. Doğru mu?" Kanım dondu.

"Doğru."

"Şu an gözaltına alındı. Üzerinde otomatik bir silah bulduk ve size zarar verme niyetinde olduğunu düşünüyoruz. Şu anda dairenizde, hastanede kalış sürenize bağlı olarak evinizi koruyacak bir memurumuz var.”

Ona teşekkür ettim ve telefonu kapattım.

Bir an için duvara yaslandım, korku yavaşça yayıldı. O gece evden çıkmamış olsaydım beni bulurdu.

Laura'nın kalp atışları yine kulaklarımı doldurdu ama şimdi nazik ve sakinleştiriciydiler. Annesi, her parçasını ihtiyacı olanlara yardım etmeye adadığını söylemişti.

Minnettarlığımın altında ezilmiş bir halde ellerimi göğsüme koydum ve Laura'yı dinledim.