Bazen tuhaf şeyler hatırlarız. Birkaç gün önce oyuncak reyonundan geçiyordum. 2 yaşındaki (yakında 3 yaşına girecek) yeğenimin doğum günü için bir şeylere bakıyordum. Kuyruğunu çektiğinizde kafası aşağı yukarı sallanan bir kaplumbağadan başlayıp, ejderha ve peri prensesi karışımı gibi görünen pembe renkli bir şeye kadar her şey parlak renkli ve hoştu.Ve orada, reyonun tam ortasında, seyrekçe bir araya getirilmiş bir grup Care Bear oyuncağı vardı. Aşırı tatlı ve sevimli gözleri, üç yaşındaki küçük bir kız için ne kadar harika bir hediye olacaklarını söylercesine bana bakıyordu. Elimi uzattım ve koyu mavi Grumpy Bear'ı aldım. Ayıların arasında yıllar boyunca en az değişime uğrayan oydu. Bence bunun sebebi onun zihninin çok güçlü olmasıydı. Akıl sağlığını korumak için şeklini ya da biçimini değiştirmesine gerek kalmamıştı.
Ayıyı geri yerine koydum ve ona baktım. Düşünmesi bir garip.
Ama tuhaf bir Care Bear hikayesine sahipti. Ya da belki ateşim varken gördüğümü
sandığım bir rüyaydı. O sırada hasta olduğum için bu kulağa daha cazip
geliyordu. Karnındaki küçük fırtına bulutuna bakar bakmaz hatırladım.
Öğleden sonra güneşli bir mart günüydü. 38 derece ateş ve
kusmadan dolayı o gün okula gidememiştim. Sabahın erken saatlerinde
hastalığımın en kötü evrelerini atlatmıştım ve şimdi koltukta televizyonda
önüme ne çıkarsa izliyerek keyif çatıyordum. Annemin birkaç işi vardı bu yüzden
evde yalnızdım. Normalde dondurucudan dondurma çalarak bu özgürlüğü suistimal
ederdim. Ama çok yorgundum ve hala biraz midesi bulanmış hissediyordum.
Bu durum ışıl ışıl renkli ayıların ekrana geldiğinde kanalı
neden değişmediğimi açıklayabilir. Dokuz yaşındayken, Care Bears'ı izlemenin
iyi bir şey olacağı yaşı çoktan geçmiştim. Ama yorgun ve hala biraz hasta
olduğum için ekranda durmasına izin verdim. Kötü adamın Profesör Coldheart
adında biri olduğunu hatırlıyorum. Donmuş mavi cilt, beyaz saç ve pedofili
bakışlarıyla düşük bütçeli Bay Freeze çakması gibi duruyordu. Onun tüm olayı
duygulardan nefret etmesiydi. Cidden bana şu aptal Captain Planet kötü adamlarından
birini hatırlatıyordu. Neden çevreyi kirletmişlerdi? Çünkü eğer yapmasalardı
kötü adam kavgası olmazdı da ondan! Ama belki de emekleyen çocukları hedef alan
bir gösteriden çok fazla şey bekliyorum.
Duygular hakkında bir sürü ileri geri konuşan tüylü küçük
maskotlar sürekli neşe ve özen göstermek üzerine durmadan konuşuyordu. Hasta
olsam da olmasam da kanalı değiştirmek için kalktım çünkü bir kez daha şefkat
kelimesini duymak zorunda kalırsam asıl o zaman hasta olacaktım. Ve sonra
Profesör Coldheart uzun siyah bir kitap çıkardı. "Ama bana söz verdiler,
onları çağırırsam, tüm hisleri sona erdirecekler!" Coldheart kitabı
açarak haykırdı.
Küçük ayıcıkların hepsinin kafası karışmış görünüyordu.
Grumpy Bear dışında hepsinin. "Care Bears, onun o kitabı okumasına izin
vermeyin!" diye bağırdı. "Tender Heart, bakış gücünü getir!"
Karnında kalp olan küçük, kırmızımsı kahverengi bir ayı
başını salladı. “Care Bears, sıraya girin!” diye seslendi. Ama o bunu yaparken
bile Coldheart ilahi söylemeye başladı. Yere oturdum ve gözlerim fal taşı gibi
açılmış bir şekilde onu izledim. Söylediği tek kelimeyi bile anlayamıyordum.
Hayır, bu bir yalan. Daha doğrusu, tam olarak doğru değil. İngilizce
konuşmuyordu. Daha önce duyduğum hiçbir dili konuşmuyordu. Ama zihnim resimler
oluşturuyordu. Ve mutlu değillerdi. Yıldızları yiyen büyük siyah kütleler ve
dünyanın etrafını saracak kadar uzun kıvranan ve kıpırdayan şeyler
içeriyorlardı.
Tender Heart elini başına götürerek duraksadı ve diğer
ayılar da hemen onu takip etti. “Yıldızları beklerler,” diye mırıldandığını
duydum Tender Heart'ın.
Coldheart'ın arkasında mağaramsı bir geçit açıldı ve
kıkırdadı, delilikle dolu ve neşesiz bir kıkırdama. Grumpy Bear ayağa kalktı ve
dehşet içinde ona baktı. Görüş alanının kenarında titreşen gölgemsi şeyler
ekranda belirmeye başladı, açıklıktan geliyorlardı. Geriye dönüp baktığında, bu
fantastik bir şeydi. Böyle bir şeyi daha önce hiç görmemiştim. Gölgemsi
şeyler ayılara doğru uzanıyordu. Grumpy Bear'ın karnı parıldadı ve birkaç
gök gürültüsü bulutu çağırdı. Onları ayılar için koruyucu bir bariyer
oluşturmak için kullandı; şimşekler bu bulutlardan fırladı ve gölgemsi şeyler
yaklaştıkça onları çarpıp cızırdattı.
Yine de bu yeterli olmayacaktı ve itiraf etmekten utanmama
rağmen, dokuz yaşındaki küçük benliğim biraz korkmuştu. Gölgemsi şeyler şu anda
benim kafamda dolaşan şeylere çok garip bir benzerlik taşıyordu. Grumpy Bear,
Coldheart'ta sonra ayılara, ve sonra tanrıya yemin olsun ki bana
baktı. Yani, “kameraya” bakıyormuş gibi yaptığını biliyorum ama sanki beni
ve izleyen diğer herkesi görebiliyor, korkumuzu hissedebiliyordu. Başını
salladı. “Bağlantıyı kesmem gerekiyor,” dedi Coldheart'a dönerek. Gözlerini
kapattı ve konsantre oldu. Karnı daha önce gördüğümden daha parlaktı.
Devasa bir fırtına bulutu üzerlerinde belirdi ve tüm binayı
doldurdu. Coldheart hayranlıkla yukarı baktı. Ardından, devasa bir yıldırım
çaktı. Önce, Coldheart’a isabet edeceğini sandım. Ancak, onun yerine yıldırım
ayaklarının dibine düştü. Coldheart çığlık attı ve geriye sıçrayarak dengesini
kaybetti. Ve tam o anda, arkasındaki portala düştü, hâlâ siyah kitabı
tutuyordu. Güçlü bir gök gürültüsü duyuldu ve ekran tamamen beyaza döndü. Bir
anlığına, televizyonun zarar gördüğünü ya da bir elektrik dalgalanması yaşandığını
düşündüm. Ama birkaç saniye sonra görüntü yeniden netleşti.
Grumpy Bear şimdi yerdeki her ayıya tek tek gidiyor, onları
yerden kaldırıyor, sırtlarını sıvazlıyor ve birkaç cesaret verici söz
söylüyordu.
"Onunla yaşayamam," dedi karnında yonca sembolü
olan yeşil bir ayı. "Birçok şey gördüm, çok fazla şey..."
"Endişelenme, Good Luck," dedi Grumpy, ayının
sırtını sıvazlayarak. "Buna gerek kalmayacak. Hiçbirinizin..."
Reklamlar başladı.
Ardından jenerikler oynamaya başladı. Kanepeye doğru
sürünerek geri gittim ve kendimi yukarı çektim. Hafif bir hayal kırıklığı
hissettim. Grumpy'nin ne demek istediğini öğrenmek istemiştim.
Ama bunu aklımdan çıkardım. Sonuçta sadece bir Care
Bears bölümüydü. İlk filmin kısa bir süre sonra çıktığını
hatırlıyorum, seriyi bir nevi yeniden başlatmıştı. Artık Coldheart yoktu ve bir
sürü farklı pastel renkli hayvan, ayılarla birlikte oynayacak yeni karakterler
olarak eklenmişti. O bölümü bir daha asla görmedim ve onu bulmak için
uğraşmadım.
On üç yıl sonra, kendimi eyalet dışında bir üniversitede
İngiliz Edebiyatı dersinde buldum. Bu, birinci sınıflardan son sınıflara kadar
herkesin katılabildiği derslerden biriydi. Son senemdeydim ve genel eğitim
kredilerimi tamamlamak için rastgele bir ders seçmem gerekiyordu.
Nedense, dersin sonunda bir grup olarak çocukken izlediğimiz
diziler hakkında konuşmaya başladık. Konu eninde sonunda Care Bears’e
geldi.
"Biliyor musunuz, dokuz yaşımdayken en garip
bölümlerden birini izlemiştim," dedim. Coldheart ve kitapla ilgili
dramatik sahneleri hızlıca özetledim. Herkes bana delirmişim gibi baktı.
"Bu sahneyi gerçekten izlediğine emin misin, yoksa
sadece halüsinasyon mu gördün?" diye sordu sağımda oturan ve
herkesin Patster diye çağırdığı çocuk.
"Bekleyin, o haklı!" diye
haykırdı Cally adında sarışın bir birinci sınıf öğrencisi. "Ama
o Coldheart değildi, No Heart’tı!"
"No Heart da kim?" diye sordum, ona dönerek.
Reklamlar başladı.
"O, Nelvana serisinin ana kötü
karakteriydi, DiC bölümlerinden sonraki seride. Senin
bahsettiğin gibi siyah bir kitabı vardı. Ve tüm ayılar şaşkın görünüyordu,
Grumpy hariç. O panik içindeydi. Ve No Heart, gölgemsi canavarlarından oluşan
grubuna Gençler diyordu." Güldü. "Nasıl bittiğini
bilmiyorum. Beni o kadar korkutmuştu ki kanalı değiştirmiştim." Başını iki
yana salladı. "Ama sonuçta Care Bears dizisiydi, ne kadar
korkutucu olabilirdi ki?"
Bir an için düşünceli bir ifadeye büründü. "Ama Nelvana serisinin
sonlarına yakındı. Hatta belki de son bölümüydü."
"Evet, ben ikinizin de akıl hastanesinden daha deli
olduğuna oy veriyorum," dedi Patster ve grup kahkahalarla ona katıldı.
Ama bu konuşma merakımı uyandırmıştı. Okulda, öğrencilerin
ücretsiz kullanabildiği ve tam 56 kbps hızında inanılmaz bir
çevirmeli ağ bağlantısıyla çalışan bilgisayarlar vardı. Burası 1998’di;
internet, bugünkü gibi anında cevap veren bir yer değildi. Hatta Google
hâlâ Google Beta olarak biliniyordu ve yeni olduğu için ona
şüpheyle bakıyordum. Sonunda Yahoo’yu kullanmaya karar verdim. Ve
size söyleyeyim, o zaman ne kadar kötüydüyse şimdi de pek farklı değil.
Saatler süren aramalarımın ardından hiçbir ipucu bulamadım.
Ne Cally’nin bahsettiği bölüme ne de benim hatırladığım bölüme dair tek bir
bilgi kırıntısı bile yoktu.
Bu konuyu orada bıraktım. O zamandan beri birkaç
farklı Care Bears serisi yapıldı. Ayılar gelip geçti, ama
Grumpy, benim görebildiğim kadarıyla hep oradaydı ve neredeyse hiç
değişmemişti.
Bazen, her serinin sonunda garip bölümler gören başka
insanların olup olmadığını merak ediyorum. Ama içten içe... gerçekten bilmek
istemiyorum. Eğer bilseydim, kabul etmek istemediğim bazı gerçeklerle yüzleşmek
zorunda kalırdım.
Dalıp gittiğim düşüncelerden sıyrılarak oyuncak reyonundan
ayrılmaya hazırlandım. Son bir kez dönüp Ayılara baktım.
Sonra, neredeyse içgüdüsel bir hareketle, elimi uzatıp Grumpy
Bear’ı aldım.
Belki de ona en azından bu kadarını borçluydum.
Ve belki de, yeğenimin uyurken yanına sokulabilecek daha
kötü şeyler vardı.
